Σιθωνία, μεσημέρι τροπικό.
Πέρα απ’ τις πικροδάφνες μια θάλασσα,
λίμνη φωτός απαστράπτουσα
κι η χαλασμένη βρύση να στάζει,
στη μέση της χωμάτινης αυλής,
μετρώντας τον χρόνο του κόσμου.

Μια αμμουδιά, μικρή έρημος,
ζευγαρώνει σιωπηλά με τον άνεμο,
ζωντανεύοντας, στους κινούμενους κόκκους,
τα περιγράμματα των σωμάτων,
τους ψιθύρους, τα βλέμματα.

Τ’ αγαπώ αυτά τα μεσημέρια
που τ’ ανθρώπινο κοπάδι λουφάζει
παραδομένο σε χθόνια νάρκη.
Παμφάγοι βόες, χωνεύουν στον ύπνο τους
την ομορφιά του κόσμου μας.

Τ’ αγαπώ αυτά τα μεσημέρια
κι οσμίζομαι ανήσυχος τον άνεμο.
Οδυσσέας δεμένος σε κατάρτι
περιμένω το τραγούδι, το κάλεσμα.

Ποτέ όμως δεν άκουσα κάτι. 

Ίσως είναι ο φλοίσβος των κυμάτων,
το θρόϊσμα των φύλλων στον άνεμο,
οι ήχοι των χρωμάτων του δειλινού.
Ίσως κάτι άλλο. Ποιος ξέρει;

Ίσως πάλι είναι μια επινόηση,
ένα τέχνασμα πανάρχαιο,
για να μας οδηγήσει στην αναζήτηση,
στο επίπονο ταξίδι της αυτογνωσίας
που συνεχίζεται, αιώνες τώρα,
χωρίς τελειωμό.

      Χωρίς ελπίδα, Κύμα, 2020