Χαράματα ήρθαν και με πήραν πάλι.
Είναι πολλοί, πληθαίνουν συνέχεια.
Η κούραση κι οι εφιάλτες της νύχτας
σκυφτό με κρατάνε, ανήμπορο, με μάτια θολά.

Εκεί, στον τόπο της εκτέλεσης
είναι κι άλλοι
μα πιο λίγοι, λιγότεροι. 
Η απρόσωπη μάζα, το ανώνυμο πλήθος
μας πυροβολούν.
Οι σφαίρες βροχή, μας αποδεκατίζουν,
λιγοστεύουμε συνέχεια.

Έχω γίνει παράξενος, σκοτεινός και απαθής
δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτε πλέον.
Όμως φοβάμαι από τώρα, τρέμω στη σκέψη,
μη στο τέλος κι εγώ — απέναντι πια —
θα πυροβολώ τους ελάχιστους εναπομείναντες.

      Χωρίς ελπίδα, Κύμα, 2020