Γύρω ελιές κι υποψία αρμύρας,
ισημερινός ήλιος κι αεράκι δειλό.

Το πάθος κρυμμένο, ανεκπλήρωτο
ακροβατεί στιγμιαία πάνω σου,
ύστερα χάνεται μεθυσμένο στα φυλλώματα
κι αυτοκτονεί στις λαιμητόμους των ιριδισμών.

Εσύ σοβαρή, σκεφτική, με βλέμμα να καίει
χαμένη στους δαίμονές σου.
Εγώ προβληματισμένος, σκοτεινός και διστακτικός
χωρίς καμιά ελπίδα.

Κι ο αργαλειός του χρόνου ύπουλα και αθόρυβα
να υφαίνει αμείλικτος τη ματαίωση.

       Χωρίς ελπίδα, Κύμα, 2020