Παγιδευμένοι ένοχα στο άλλοθι
της οικογένειας και των παιδιών
με σχεδόν ήσυχη συνείδηση
κοιμόμαστε πάντα τις νύχτες
χωρίς όνειρα, χωρίς τύψεις.

Στις λίγες συναναστροφές μας
κοινότοπα τα λόγια κι άχρωμα,
το παρελθόν μας καμένος τόπος
και το μέλλον μας να σαρκάζει ξεδιάντροπα.

Κι όταν άξαφνα, το βράδυ στις ειδήσεις
ή στα γραφτά κάποιου ή σ’ ένα ποίημα,
η αλήθεια γυμνή, άτεγκτη
χαστουκίσει την σκέψη μας,
τότε με νύχια και με δόντια πασχίζουμε
να ξεσκίσουμε από πάνω μας
το πουκάμισο του φιδιού.

Νήπιοι,
πού τόπος για οδυρμό και πόνο;
Όταν, μια πέτρινη ώρα δειλινού,
έντρομοι θ’ ανακαλύψουμε
πως φιδοπουκάμισο και δέρμα έγιναν ένα πια
κι ερπετά έχουμε γίνει και σαύρες.

Έτσι θα ζήσουμε πλέον
και θα γερνάμε βυθισμένοι στην απόγνωση.

      Χωρίς ελπίδα, Κύμα, 2020