Επιστρέφεις

στον δρόμο των τελευταίων τόσων χρόνων.

Στα μέτρα αυτά, αποχαιρετάς

τους ανθρώπους του μέχρι τώρα.

Ζωντανή και πεθαμένη, όπως όλοι

μας θυμίζεις.

Στο αυτοκίνητο το κάθισμα είναι πολύ χαμηλό

το σκαλί της εισόδου αντίθετα

γενεές ψηλό.

Τα μεσημέρια τον μαγεύεις

με τη μικροσκοπική

κεντημένη παρουσία σου.

Αγνοεί

το χάρισμα της αλλοιωμένης φαντασίας.

Σε κρατάω

κορίτσι, να κρύβεις κάτω από τη φούστα σου βοήθεια.

Να πηγαίνεις δεκαπέντε χρονών, ανταλλάσσοντας φόβο,

προς τη δύναμη.

(Ας είναι, δα.) 

      Χώρα αναμονής, Κίχλη, 2021