Μολυβένιο γλυκό του κουταλιού στο βάζο του καλοκαιριού σου —

η σφιχτή αγκαλιά δεν αρκούσε.

Από τότε

ο ήλιος και ο αέρας κατοίκησαν τα καστανά σου μάτια·

προβλέπουν βροχή.

Στο τοπίο αυτό

— που αναπνέοντας κυματιστά μας ανεχόταν —

ο ήλιος

έτρεχε πίσω μας κι εμείς κρυβόμασταν

στο θυμάρι και στο μέλι.

Διασχίζαμε τις ηλικίες και ανταλλάσσαμε εποχές.

Μικροσκοπικός ο κορμός σου

βαραίνει τους δρόμους της πόλης μοιρασμένος

σε εξάμηνα θερμά και ψυχρά.

Τα παιδιά των παιδιών σου μαθητεύουν

στην πανσέληνο της θάλασσάς σου, χωρίς να γνωρίζουν πως

η δύναμη των χεριών μου αποδείχτηκε επαρκής

να κρατήσει στη μνήμη εκείνο το

περιστρεφόμενο ασαφές μεσημέρι

και τώρα να μπορώ να ρωτήσω:

      Χώρα αναμονής, Κίχλη, 2021