Φτάσαμε νωρίτερα

για να περιμένουμε.

Θα μιλήσεις εσύ

μου είπε.

Ψάχνω τις σημειώσεις

ανοίγω τον χαρτοφύλακα ανάποδα

πέφτουν όλα.

Το τσιγάρο έσβησε κι εμείς μπήκαμε.

Μας υποδέχτηκαν

εκείνος με ιδανικά γαμψή μύτη, εκείνη με και χωρίς εξουσία.

Μίλησα εκνευριστικά ήρεμα και παθιασμένα για το κάθε σημείο

σαν να το ήξερα στ’ αλήθεια.

Ήθελα να σε πάρω αμέσως να σου πω περισσότερα.

Ένας κόσμος ξηλώνεται μπροστά μου.

Πουλιά ξεφυσάνε και εγκαταλείπουν τη γη.

Αφαιρώ τα πρόσωπα

κρατάω μόνο τα κτίρια, η πόλη αδειάζει

τα χέρια αφήνονται ελαφριά στις πτυχώσεις.

Τα πουλιά έδωσαν πνοή στο σχέδιο και

το σχέδιο έγινε ανάσα, από φύλλα και ζάχαρη.

Θα πατήσω στα ψίχουλα μήπως βρω την άκρη.

Ανοίγω τον χαρτοφύλακα

τα χαρτιά πέφτουν πάλι και πάλι.

Τα διπλώνει ο αέρας καθώς γίνονται πουλιά.

      Χώρα αναμονής, Κίχλη, 2021