Ασημένιο, οβάλ, με δύο δέντρα και ένα μαύρο φεγγάρι.

Το μόνο που

επανέρχεται σταθερά στις βάσεις των δαχτύλων μου.

Λίγο μεγαλύτερο απ' όσο θα ήθελα

ταιριάζει

υποχρεωτικά

στον δείκτη του δεξιού χεριού.

Ανάμεσα στους δυο κορμούς σχηματίζεται

το μονοπάτι

— τώρα είναι εμφανές, οδηγεί ξανά σ' εμένα —

αλλά τότε

τότε έμπαινα στο ασημένιο δάσος και

η περίμετρος του φεγγαριού έλαμπε

ασημένια δροσιά

ασημένια γρυλίσματα

Πρέπει να προστατευτούμε

απ' αυτό το χέρι

ας το κόψουμε

(το χέρι που τολμάει και αγγίζει)

γεμάτο κοσμήματα και λούσα — όλα περιττά.

Μάταιο να σπάει έτσι η σιωπή.

Διαβάζω με τον ήχο της σκέψης

τις λέξεις σου, καθώς

κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου.

      Χώρα αναμονής, Κίχλη, 2021