Το γέλιο σου αντηχεί στο αδιέξοδο.

Νιώθω το άγγιγμά σου στον βασιλικό

ξέρω

τον ήχο των δακτύλων σου στο τζάμι·

μόνοι όλοι μόνοι.

Τα τζιτζίκια φωνάζουν φύγε, όλα μαζί

με υπνωτίζουν.

Κάθε καλοκαίρι το δάσος καίγεται

το ίδιο και

ο ουρανός

η λίμνη (που γέμισε χώμα)

ο βράχος (αιχμηρός πάνω απ' όλα).

Τα τζιτζίκια γίνονται γρύλοι και οι γρύλοι γέλια που τραντάζουν το αδιέξοδο

και διασκορπίζονται στην ηχώ του βουνού μας.

Δεν ξέρω αν και πότε θα επιστρέψω·

πόσοι θα είμαστε και ποιοι.

Προσπαθείς να γελάσεις στο σκοτάδι των χρόνων, να είσαι όμορφη και καλή·

και κάποτε μπορούσες να τα καταφέρεις όμως

τα λόγια σου —

πάντα τα λόγια σου.

Παθιάζεσαι με τον αέρα

φυσάει μέσα σου. Κι εμείς;

Κλείνω την πόρτα στο αδιέξοδο

τα παίρνω όλα.

Θα επιστρέφω που και που

για μικρά αλατισμένα ζυμαράκια

μπλε σοκολάτα, παγωτό και

έναν κήπο, που μόνο στα μάτια μας θυμίζει κήπο.

Τα ρούχα γέμισαν ρετσίνι·

κολλάει στο δέρμα

ψάχνω με αγωνία μη δακρύζουν τα μαλλιά.

Κάθομαι στον βράχο

στην άκρη άκρη της φαντασίας και

κοιτάζω·

την Ηλικία που σκαρφαλώνει

προσπαθεί να δυναμώσει να ομορφύνει.

Θέλει να μπορεί

να τα κρατήσει όλα:

δάσος και καλοκαίρι.

      Χώρα αναμονής, Κίχλη, 2021