- 2021
στη Γαβριέλλα
Είναι πέντε.
Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου.
Πηγαίνω στο Désiré να συναντήσω
τους ποιητές στο εβδομαδιαίο
ραντεβού μας με τις λέξεις.
Προηγουμένως θα περάσω
από την Πολιτεία.
Πρέπει ν’ αγοράσω ένα λυσάρι
Μαθηματικών για την κόρη μου.
Δίνει Πανελλαδικές φέτος.
Είναι όλο νεύρα.
Δεν γίνεται να αρχίσουμε μια συζήτηση
χωρίς να καταλήξουμε σε τσακωμό.
Μένει με τη μητέρα της.
Σε μένα έρχεται κάθε Δευτέρα, Πέμπτη
και Κυριακή βράδυ.
Αρκεί όμως αυτό για να πούμε
ότι έχουμε μια κανονική σχέση;
Αναρωτιέμαι τι είδους πατέρας υπήρξα.
Έκανα αυτά που έπρεπε;
Και τι έπρεπε στ’ αλήθεια να κάνω;
Τι ωραία που έδειχναν όλα όταν ήταν μικρή.
Τη θυμάμαι να ποζάρει αγουροξυπνημένη
αλλά χαμογελαστή
μπροστά σε μια τεράστια κούπα γάλα
που ποτέ δεν έπινε.
Τι όμορφο κορίτσι.
Ευτυχώς εκείνη τη μέρα
τράβηξα αυτή τη φωτογραφία
και κράτησα τη στιγμή
ζωντανή για πάντα.
Τα απογεύματα κατεβαίναμε
στο Χαλάνδρι.
Καθόταν στους ώμους μου
και γυρνούσαμε τα μαγαζιά.
Περπατώντας στα στενά
τραγουδούσαμε ξανά και ξανά:
«Να ζεις με λίγα πράγματα
απλά της φύσης θαύματα
αν έχεις λίγα είναι πιο καλά».
Δείχναμε ευτυχισμένοι.
Εκείνη μάλλον ήταν.
Εγώ ναι και όχι.
Βαθειά μέσα μου ήμουν θλιμμένος
και μόνος.
Μας πήρε καιρό να χωρίσουμε
με τη μαμά της.
Αδέξια προσπαθήσαμε
να εμποδίσουμε τη διάβρωση
που προχωρούσε.
Συνεχίσαμε σε ευθεία γραμμή.
Όταν της το είπαμε
έπεσε στην αγκαλιά μας
φωνάζοντας ένα «όχι»
που πάντα με στοιχειώνει.
Τώρα όμως, είναι η πρώτη φορά
μετά από τόσα χρόνια
που νιώθω καλύτερα.
Δεν πειράζει που τα σταυροδρόμια
έχουν λιγοστέψει.
Νιώθω τυχερός που έφτασα ως εδώ
και περήφανος που την έχω.
Terry Gilkyson
Λίγα Πράγματα (Jungle Book - Bare Necessities Greek)
https://www.youtube.com/watch?v=3-bB37SwYb0
Χρονικό μιας αστραπής, Περισπωμένη, 2021