Τρόμος τον κυρίευε στη σκέψη πως θ’ αφανιστεί για πάντα.

Ότι μετά από ένα κρεσέντο πόνων φρικτών θα τον στρί-

μωχναν σ’ ένα ξύλινο κουτί. Και μέσα εκεί, σκουλήκια θα

μεγάλωναν στις σάρκες του και θα τον καταβρόχθιζαν με

αμέτρητες μικρές μπουκιές. Όταν οι ελπίδες του για με-

ταθανάτια λύτρωση αποδείχτηκαν αβάσιμες, αφέθηκε στα

πάθη χωρίς να μετρήσει τις συνέπειες. Όμως, μετά από

ένα αφροδίσιο, τρία αυτοάνοσα, και μια-δυο κρίσεις κολπι-

κής μαρμαρυγής μαζεύτηκε. Συνειδητοποίησε πως υπάρ-

χει μόνο ένας τρόπος για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα:

να χρησιμοποιήσει έναν περισπασμό. Να αποσπάσει την

προσοχή του από τις διαδικασίες της φθοράς. Αποφάσισε

λοιπόν να αφοσιωθεί σ’ αυτήν. Σκέφτηκε πως ήταν η τε-

λευταία του ευκαιρία. Τον συγκινούσε. Κι εκείνη, κάθε

άλλο παρά αδιάφορη έδειχνε. Δυστυχώς, μετά την αρχική

ευφορία, άρχισαν οι εντάσεις. Πού να φανταστεί ότι όλα

θα κινδύνευαν να τιναχτούν στον αέρα επειδή ροχάλιζε;

      Χρονικό μιας αστραπής, Περισπωμένη, 2021