Είναι Δευτέρα.

Ξυπνάω στις 7:00.

Πριν πάω στη δουλειά

πρέπει να αφήσω την κόρη μου

στο σχολείο.

Στο αυτοκίνητο

μου λέει ότι την πρώτη ώρα

γράφει διαγώνισμα στη Βιολογία.

Δεν έχει διαβάσει καθόλου.

Της εξηγώ πρόχειρα ό,τι χρειάζεται να ξέρει

και της εύχομαι καλή επιτυχία.

Φτάνω στο γραφείο.

Τον καιρό αυτό γράφω μια εργασία

για την οζώδη σκλήρυνση.

Ανοίγω το αρχείο όμως

καταλαβαίνω πως δεν έχω όρεξη

ν’ ασχοληθώ με συμπτώματα

γενετικών παθήσεων

και γονοτύπους ασθενών.

Θα προτιμούσα να γράψω ένα ποίημα για σένα.

Πόσο τρυφερή, όμορφη κι αισθησιακή είσαι.

Τη στιγμή που σκέφτομαι

ότι αυτά που σε ορίζουν

είναι πολύ περισσότερα,

στο μυαλό μου φτάνουν

διαδοχικές ερωτήσεις:

- Μήπως σε ορίζει η επιθυμία μου;

- Ποιος εντέλει είμαι εγώ

  που σε επιθυμώ;

Αυτά όμως τα έχουν αναλύσει άλλοι:

Το εγώ είναι μια ψυχοδιανοητική

πάθηση λέει ο Lacan.

Ένας βιολόγος που πιστεύει

πως είναι βιολόγος

είναι τρελός:

Στην επικράτεια του εγώ δεν υπάρχει επιθυμία.

Κι όταν η επιθυμία καταστέλλεται

η ζωή σβήνει.

Ή για να το πω με λόγια του Recalcati,

η επιθυμία είναι ένα αστέρι

που λείπει από τον ουρανό.

Δεν θα σε βοηθήσει να βρεις

τον προσανατολισμό σου.

Θα συναντήσεις την απώλεια.

Πειράζει όμως να χαθείς;

Αυτά και άλλα τέτοια

γύριζαν ίσως μες στο νου

του O’ Hara στο 5 Spot

το βράδυ που η Lady

σκυμμένη πάνω απ’ τα πλήκτρα

του Mal Waldron ψιθύριζε

πως ό,τι κι αν γίνει τελικά

ο έρωτας είναι όμορφος.

Billie Holiday

But beautiful

   https://www.youtube.com/watch?v=GzzRsLoFEtc 

       Χρονικό μιας αστραπής, Περισπωμένη, 2021