συγχρόνως αυτό που πλέει και που εξώκειλε
όχι παραπειστικές ερμηνείες είναι καπάκι η κρούστα
που για λόγους ας πούμε αισθητικής
σκεπάζει αυτό που δεν επουλώνεται
ότι συντελείται έγινε ήδη μέρος του εαυτού μου
έγινε το πρόσθετο του στήθους μου η φριχτή διήθηση
κατευθύνεται προς την κρύπτη
με τα αυθεντικά ίχνη η ιστορία μας
ελλειπτική, ματαίωση πες,
απ’ την τερατώδη γαλήνη το χειρότερο έχει συμβεί
εκκολάπτεται η νέα μου φυσιογνωμία.

Κατά τ’ άλλα ονομάζεται ο κόσμος και περιοχή
με προτεταμένες έλξεις, κάτι σαν μύθος,
παγίδες, με αίσθημα νίκης και απελπισίας
περνώ δια μέσου τους άτρωτη
όπως αηδόνι που του τρύπησαν τα μάτια
καταδύομαι εμβρόντητη στα όριά μου
με κακό φωτισμό παπαγαλίζω το κατεβατό τη μέρα μου
οδηγό πένθους με ξεφυλλίζει ο άνεμος στα ρείθρα

μη σκύψεις, τα ίδια και τα ίδια

κι όχι μόνο τα ίδια παρά και με τα ίδια
βασανισμοί και διασταυρώσεις και καλλιέργειες.

     [Φεβρουάριος, 1978]