κάθε Σάββατο στις δέκα και μισή
συναντιόμαστε σ’ ένα σκοτάδι μέσα
μας ρίχνουν στο στόμα αλκοόλ
και στα πνευμόνια φούμαρα και άγνοια κινδύνου
μας περισσεύει η τύχη
και όλο το θέλουμε το ξανθό αγόρι
που λες και βγήκε από κακό σίριαλ
μα έχει τη μάνα μας σταθερό θεατή
και την παιδική μας ανία απόδειξη ζωής
και τίποτε —ανάθεμα τις τρύπιες μας κιλότες— μα τίποτε
δεν μας σταματά
ούτε η φήμη της προσβολής
ούτε τα βαριά ναρκωτικά στην εσωτερική του τσέπη
κάπως θα τη γλιτώσουμε εμείς
δεν είμαστε σαν τούτο το κορίτσι
που κάθισε σε κείνον τον λιμοκοντόρο
για λίγη αγκαλιά σε μια τυχαία βόλτα στον Ίππιο Κολωνό
τάχα μου πως την αγάπησε και θα την πάρει
μα τελικά της ξέσκισε τα ρούχα σε μια πλατεία
την έσυρε στις βρομιές και στα ξερόχορτα με μανία
για μια κουβέντα παράταιρη
για το σ’ αγαπώ το κούφιο που του ’πεφτε πολύ να ξεστομίσει
εμείς θα βρούμε την αγάπη
στα χαλίκια που πατούμε από την μπάρα στον χορό
και τανάπαλιν ίσως
λίγο πριν κλειδώσουμε τα όνειρα της παιδικής μας κούκλας
μέσα στη δημόσια τουαλέτα
που τα συνθήματα θα διαβάζουμε ξεψυχώντας
κάτι χαζά όπως
Η λύπη με ταξιδεύει στη φυλακή σας ή 
Γιάννης και Μαρία ισούται με λαβ ή
Η παρτούζα θέλει οργή και στοργή φίλε
και άλλα τέτοια παρόμοια
που γράφουν άγνωστοι γραφιάδες
άλλοι σαν και εμάς
που τώρα κάπου και αυτοί πεθαίνουν

      Μαρμαρογλυφείο [Shine], Στίξις, 2022