Σαν το κουκούλι
το σώμα μου φωλιάζει
στην πλατεία ενός κατάμεστου θεάτρου
δίπλα μου ένας άγγελος
δεν μπορεί να βολέψει τα φτερά του
και το τρίτο κουδούνι
δε θ’ αργήσει να χτυπήσει
μα καμιά φορά βοηθάει
να διπλώνουν τα χέρια μπροστά
ο θάνατος είναι οπωσδήποτε
η ησυχία που θα επιζητούσε
μια αρτίστα φορτωμένη με φτιασίδια και δάκρυα
Μέρα και νύχτα
εσύ και εγώ
ιδρωμένοι από τον φόβο της αυλαίας
κρατούμε τα μαντίλια μας
και τα μουσκεύουμε στο κλάμα
που συλλέξαμε
στα λυγισμένα γόνατα της πρόζας
Θυμάμαι εκείνους τους χτύπους
κάτω από τον αφαλό μας
Θυμάμαι εκείνη τη γέννα
που μ’ έσκισε στα δύο
και μου ’ρχεται να κλέψω τα φτερά του
να τα δώσω στον Λάζαρο
μετά θάνατον
μετά θάνατον διπλούν
και όταν οι άλλοι θα χειροκροτούν
να κλέψω την παράσταση
να γίνω πεταλούδα

      Μαρμαρογλυφείο [Shine], Στίξις, 2022