Συχνά κι ακόμα, μεσημέρι πλάι στη θάλασσα,

ανοίγεις ξαφνικά τα μάτια, κι ένα κόκκινο βαθύ

σα ρίγες ρίγες που πυκνώνουν, γίνονται τσαμπί

σε κρόταφο και τόνε βλέπεις – κολυμπάει και

     βάφει, κι έρχεται

λευκός κι αλλάζει, κι είναι ο Μαγιακόβσκη, λέει,

     στην Πρέβεζα.

      Ο χλωρός παράδεισος, Κέδρος, 1982