Ξεχείλιζαν τα χαρτοκούτια, και  πού  να  τα  πας,

         ορθάνοιχτα –

το λίγο κίτρινο κι  η  σκόνη στον  αέρα,  διπλοχά-

         ρακα

με την καλλιγραφία πλάι στο ξένο διαβατήριο,

το  μάτι  της  αρκούδας  καφετί,  χοντρή κοτσίδα,

         στεργιωμένη με την πασχαλίτσα,

χαρτιά σαρακοφαγωμένα, λαδωμένα,

δαντέλα από κλωστή αθάνατου – τόσες ιστορίες

πού να τις πας, να τις μοιράσεις σε παιδιά,

σε σκουπιδιάρηδες, φτωχά κορίτσια –

κι  η  προίκα  της  Ανθής  ανέγγιχτη μες  στο  σεν-

        τούκι·  

     Ο χλωρός παράδεισος, Κέδρος, 1982