Ξαναγυρίσαμε στο Γράμμο. Πέτρα Μούκα, που θα

πει, λέει,  βάσανο, κι ήτανε σάμπως η παράδεισος.

Πράσινος κάμπος με καρπούς  που φεγγοβόλαγαν.

….Είμαστε καμιά πεντακοσαριά  κι ασύντακτοι. Κα-

ναμε στάση σ’ ένα πλάτωμα ν’ αναπαυτούμε. Ήρθε

και ζήτησε να μοιραστούμε την κουβέρτα μου.

Την άγγιξα και τρέμαμε. Γυρίσαμε πλευρό. Καθένας

έκλαιγε από τη μεριά του.

      Ο χλωρός παράδεισος, Κέδρος, 1982