Είναι, πάντως, φορές που ξυπνώ με δυο γκέμια στους ώμους,

μαυρόσγουρα, στιλπνά, τσαλακωμένα, λες και δεν ξέρω τι

γυρεύω νύκτωρ στην πόλη τους. Κι ένα σφάχτη στη μήτρα.

Τότε παριστάνω τον δούρειο και κατεβαίνω χαρωπά στο λιμάνι.

Εξάλλου είμαι υπάλληλος γραφείου.

Στον δρόμο στριγκλίζουν τρομπέτες και άμαξες.

Όπως τότε που φτηνά τη γλίτωσα στην τροία.

     stanza, Gutenberg, 2021