Μέρα που είναι, βαδίζω στα τυφλά τοίχο-τοίχο. Μπροστά

μου τρέχει μία πόρτα από οξιά ΑΑ. Ακούω το πέλμα της,

μυρίζω το βερνίκι νυχιών της (ημιμόνιμο), ψαύω την ωραία

της πλάνη (επαναφορτιζόμενη). Προσποιούμαι, μάλιστα, ότι

την βλέπω (τι άλλο θα προσποιηθώ σε αυτό το σενάριο;).

Η ίδια το παίζει υπεράνω. Στις αλέες και τις στροφές κλειστού

τύπου, μου ρίχνει αδιάφορες τάχα ματιές (σαν έπιπλο).

Η αλήθεια είναι ότι ελέγχει τη μεταξύ μας σκόνη και πούδρα.

Στο τέρμα του χολ σκοντάφτει και πέφτει. Πέφτω κι εγώ

και ξεπροβάλλω.    

Στα μάτια μου ένας έφηβος μίτος.

Εσαεί και ανέκαθεν.

     stanza, Gutenberg, 2021