Ω, ναι, χαμογέλασε η Οδύσσεια.

Υπήρξα φιλάρεσκη. Εμένα λιμπίστηκε ο ραψωδός, εμένα ο

πολύτροπος, για μένα τα όποια προσχήματα και τα ευφάνταστα

δόρατα και τα ντούρα καράβια της γραμμής. Τα χρόνια

που ακολούθησαν, χρόνια τάχατες ή ώρες ή ακλάδευτα

δέντρα, αγνόησα την Τροία και απλώθηκα.

Ω, ναι, γελάω καμιά φορά και το γέλιο μου ανεβαίνει

από τα δικά μου μισάνοιχτα χείλη,

από το δικό μου σώμα το γεμάτο.

    stanza, Gutenberg, 2021