Είχα κι εγώ έναν φίλο που πέθανε νωρίς.
Για χρόνια αρνιόταν τη ζωή
ώσπου στο τέλος
μετά από δοκιμές σχοινιών
μαχαιριών και πτώσεων
τον έσβησε τον ήλιο του.
Ματαίως —μου έλεγαν—
καλείς στο φως όποιον δεν θέλει.
Μα εγώ επέμενα.

Και τώρα που τον έχασα
ακόμη τον καλώ όπως και πριν.
Ανώφελη συνήθεια —μου λεν— να συνεχίζεις.
Μα εγώ επιμένω γιατί θυμάμαι εσένα
πώς έβγαλες τον φίλο σου απ’ το μνήμα.
Τώρα το ξέρω:
τα θαύματα σταμάτησαν
ή συντελούνται μυστικά.
Γι’ αυτό σε ικετεύω
φέρε ξανά τον φίλο μου
στον τόπο εκείνο
που είναι ακόμη εφικτός:
να μου τον φέρεις μέσα σε όνειρο
νέο και γελαστό
—κι αν γίνεται— να νιώσω το άγγιγμά του
το χέρι το ζεστό που έτρεμε
και τον ελάχιστο ιδρώτα στις παλάμες του.

Το ξέρω εσύ μπορείς
να διαβείς μαζί του
τις πύλες του ύπνου μου.

      Η χαμένη θεά, Μελάνι, 2023