Δεν ακουγόταν πια η φωνή του
μονάχα τα ξύλα που σπίθιζαν
κι οι φλόγες που μανιάζαν
Η στάχτη απ’ τα ρουθούνια του
τρύπωνε εντός του
καπνός κι ακτίνα
η τρομερή ματιά του

Την άλλη μέρα
θα σκουπίσουν
ό,τι απέμεινε από κείνον
θα σφύζει πάλι η πλατεία
από φωνές και μουσικές
από άνθη και καρπούς
ο κόσμος θα ’χει βρει
ξανά τα όρια του
χωρίς αμέτρητους πλανήτες
και σύμπαντα και γαλαξίες
όλα και πάλι θα πορεύονται
σαν πρώτα σιωπηλά
σαν πρώτα μετρημένα

κανείς δεν θα οσφραίνεται
τα χέρια των αγγέλων
όταν αόρατα και συνεπή
θα συνεχίσουν
να φέρνουν τα κρίνα
για να γεννιούνται αδιάκοπα
τα τέκνα του Ήλιου
που θα μεθούν απ’ τη Σοφία
θα φλέγονται απ’ τη Γνώση
και θα πεθαίνουν
σε πυρές
σε σχεδίες
σ’ ένα κομμάτι ξύλο
που πλέει τον πόντο
θαλασσοπόροι
που δεν κατάλαβε κανείς
πόσο απέραντος
πόσο ακριβής
είναι ο χάρτης
της ευτυχίας τους.

      Η χαμένη θεά, Μελάνι, 2023