Δεν επιστρέφουμε εμείς στους τόπους
οι τόποι επιστρέφουν σ’ εμάς
χτυπούν την πόρτα μας ξαφνικά παιδικοί φίλοι
ώριμοι πια, με χαμόγελο άωρο
περνάνε ακάλεστοι στο σαλόνι γίνονται
από φιλοξενούμενοι οικιστές οι τόποι
σιγά σιγά μας κατοικούν κρατούν
λέξεις-φιλέματα από τα οπωροφόρα δένδρα της παιδικής
ηλικίας μας
κι αν είχαμε ολότελα χαθεί οι τόποι κάποτε επιστρέφουν
υπακούοντας
ποιος ξέρει σε ποια παλιά προσταγή σε ποιο αρχαίο ένστικτο
οι τόποι, αλήθεια, επιστρέφουν ξαφνικά
κάποια στιγμή
όταν δεν περιμένει κανείς
λίγο πριν ο χρόνος οριστικά τους καταπιεί
οι τόποι αλάνθαστα επιστρέφουν
για μια ακόμα φορά
μια τελευταία φορά
ως ουτοπίες αυτή τη φορά
οι τόποι πάντα επιστρέφουν οι τόποι
επιστρέφουν κάποτε οριστικά — θα πει

ενηλικιώνονται

      Οξυγόνο δύο, Ρώμη, 2023