Αυτή η άνοιξη μου τα πήρε όλα

κι ο χρόνος διαστέλλεται
όπως οι κόρες
των ματιών στον έρωτα ή όταν βλέπεις μια εικόνα
φρικτή
συστέλλονται ξαφνικά
—συστολή διαστολή συστολή διαστολή συστολή διαστολή—

αιώνιες συμπληγάδες

μες σε διαδρόμους νοσοκομείων, κάτω από φώτα νέον
στα χειρουργεία στην κλινική
στην ανάνηψη μετά τη νάρκωση
δωμάτιο κλειστό
μπορεί κάποιος κάποτε σε λίγο να φανεί — μάταια
πώς το «μαζί» έγινε «μόνος»
τόσο εύκολα και τόσο ξαφνικά
πρόωρα

Έλα να φάμε τις λέξεις μας
μέχρι το τελευταίο σύμφωνο
τα πιο αγαπημένα μας παιδιά
κι ο Θυέστις δείπνησε τους γιους του
(κι οι λέξεις σάρκα έχουνε, μην κοιτάς που δε σε ακουμπάνε)
ούτως ή άλλως δεν έμεινε κανείς
κι ας πούμε πως τάχα η Νύχτα σε χρειάζεται
Ποίηση

Υπάρχει πίστη χωρίς προσκυνητές;
Αγάπη χωρίς θαύματα;
Τι θα ήταν οι δρόμοι χωρίς περιηγητές;
Οι ίσκιοι χωρίς καύσωνες;
Χωρίς τους εραστές τι δύναμη θα είχε η άνοιξη;
Η θάλασσα χωρίς τα κύματα που πάνω τους
γκρεμίζονται τα πλοία
των θαλασσινών;
Οι φάροι χωρίς τα ναυάγια;
Τι θα ήταν οι θεοί χωρίς την ταπείνωση εκείνων
που πιστεύουν; Οι οιωνοί
χωρίς τους οιωνοσκόπους εξετάζουν διερευνητικά
τον ορίζοντα
σημάδια της νύχτας
Οι χείμαρροι χωρίς τις χίμαιρες;
Τα φαράγγια χωρίς τους αυτόχειρες που
ερωτεύονται τις πτώσεις;
Η αθανασία χωρίς τον θάνατο;
Ο Άδης χωρίς τους ζωντανούς που
επισκέπτονται τους νεκρούς τους;

Η Μνήμη χωρίς τη Λήθη;
Η άνοιξη δίχως χειμώνες
Η άνοιξη

Αυτή η άνοιξη
μου τα πήρε όλα
ακόμα και αυτά που δεν έγιναν — κυρίως αυτά
(όσα δε ζήσαμε βαραίνουν περισσότερο από όσα έχουν συμβεί)
κι είναι πάντοτε κάτι ελάχιστα μικρό

— στον δρόμο της επιστροφής ξεχνάς ν’ αλλάξεις τα πανιά
και χάνεται το λιμάνι

κάτι ελάχιστο, μικρό κι όμως το πιο σημαντικό μυστικά
την εξέλιξη καθορίζει
βγάζει άκυρα τα στοιχήματα
διαψεύδει προγνωστικά
κάτι που αμελήσαμε να κάνουμε από αφηρημάδα
μια λέξη που δεν ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή
από αναβλητικότητα ή διακριτικότητα υπερβολική
αυτή η ασήμαντη παράλειψη —αυτή η ασήμαντη οφειλή—
κάνει τη διαφορά γράφει την ιστορία απ’ την αρχή
κι εμάς μας γράφει και μας σβήνει
χωρίς δεύτερη σκέψη χωρίς ενοχή

Έλα να φάμε τις λέξεις μας μέχρι το τελευταίο σύμφωνο
στο μεγάλο απόδειπνο — τα αγαπημένα μας παιδιά:
«φιλί», «αγκαλιά», «άνοιξη», «για πάντα»,

όπως η Νύχτα έτσι κι εμείς — κι ίσως κερδίσουμε
μια νύχτα

Έλα να φάμε τις λέξεις μας

      Οξυγόνο δύο, Ρώμη, 2023