Δεν έμαθα να ρίχνω πέτρα πίσω μου
μόνο ονειρεύομαι ουρανούς μπροστά σε πένθιμα πανιά —
κάτω από μαύρα άστρα

Όπως τη μέρα που μπαρκάραμε για το νησί
κι είχαμε τους πιο γενναίους κωπηλάτες στα κουπιά
σπόρους εύφορους μες στα κλεισμένα αμπάρια στους πίθους
κρασιά ακριβά
και τους ανέμους φιλικούς — στην πλώρα
αποχαιρέτησα τον πατέρα
— δεν ήξερα πως δεν θα τον ξαναδώ

Σκότωσα τέρατα τρομερά
στο μεγάλο ταξίδι μου
γυρίζω αιώνες μετά
σε χώρα ακατοίκητη
σε πόλη ξεχασμένη στην πόλη μου που
δεν υπάρχει πια που πια κανείς δεν υπάρχει
(τίποτα δε βρίσκεται εκεί που το άφησα — ή μήπως εγώ
έχω τόσο αλλάξει;)
αλλαγμένο το λιμάνι, τα κτίρια, τα στενά
καινούριοι γερανοί χτίζουν γιγάντιες πόλεις
σκισμένες πέτρες στα γιαπιά
άγονο χώμα κάρβουνο
ά(γ)ρια σπορά
απόμειναν μαύρα τα πανιά — δεν πρόλαβα να τα αλλάξω

Πέθανε ο πατέρας

Μένει τώρα από μένα μια λέξη μόνο: Θυσία
λησμονημένη πια από ’κείνον
ένα κύριο όνομα: Αιγαίας
πνιγμένο στα άγ(ρ)ια νερά μια Μνήμη
κύρια. Μυστική.
Ένα πέλαγος μέγα. Μικρό

Μια θάλασσα από αλάτι

      Οξυγόνο δύο, Ρώμη, 2023