Με κλειδωμένο το μυαλό και το βλέμμα
προχωρά στον ψυχρό ατέλειωτο διάδρομο–
πότε μόνη, πότε υποβοηθούμενη.
Δεξιά κι αριστερά αμέτρητες ρωγμές
από αιχμάλωτα δάκρυα,
πρησμένοι σοβάδες, ανάγλυφοι
απὸ ουρλιαχτά που πάλλουν κολασμένα...

Πλέον δεν γράφει -μετά βίας μπορεί
να συμμαζέψει μια σκέψη απλή.
Κι όμως, το ξέρω, από 'κείνη τη φθαρμένη καρέκλα,
με το φτηνό τσιγάρο σφηνωμένο στα δάχτυλα,
με τα χημικά της μάτια προέκταση του παραθύρου,
γεννά μέσα της στίχους γερούς–
σειρές απὸ λουλούδια κρυσταλλικά
σε χωράφια αρμονικὰ σπαρμένα,
κι από πάνω χιλιάδες οι κελαηδισμοί
αγκαλιασμένοι με τις πιο γλυκές ανταύγειες τ΄ ουρανού-
παράδεισοι πεπιεσμένοι...

Ίσως δεν λέγονται με λόγια αυτά–
συνοψίζονται όμως σίγουρα σ΄ ένα της βλέμμα.
Ένα βλέμμα που αν διαβαστεί ατόφιο,
γκρεμίζει όλες τις σιωπές,
γκρεμίζει όλους τους τοίχους.

Και λες, Θεέ μου γιατί;
γιατί αφήνεις τέτοια ποιήματα να πέφτουν αμετάφραστα;

     [2018]