θ' ανοίξω μια τρύπα στον τοίχο ή στη μέση της θάλασσας, σαν πηγάδι ψηλό να αλυχτάω την
αγάπη μου, ν' αντιδρούνε οι πέτρες σαν τους πάγους να λιώνουνε, να με πνίξουν αρκούδα στη
μέση απ' το δάσος του στέρνου σου

και μετά, θα διαβάσω ένα-ένα τα γράμματα που όλο λες πως θα έρθεις

μου γελάς στα μαλλιά, μου διαβάζεις τους στίχους μου, κι όταν λες πως φοβάσαι φωνάζω

οι καιροί επιτάσσουν σιωπή και στα πόδια γεμίσαμε κρίματα, μα εγώ σαν κι εσένα δεν ξεπλένω
τα χέρια μου σαν γυρνάω στο σπίτι, το γυμνό φαγητό τ' ακουμπώ με τα δάχτυλα και ας έχει ένα
χρόνο που πηγαίνω και έρχομαι μες στο ίδιο το δέρμα που φορώ στη δουλειά και τα δόντια μου
τρίζουν στον ύπνο

κι όλο κάτι μέσα μου καίγεται: όπως ανοίγω και κλείνω στο νησί ή στην πόλη τα φρικτά μας
παράθυρα, δε φοβάμαι

παύω πια να ξηλώνω, αφού γάμος δε γίνεται και δεν έχω μνηστήρες να τρυπήσω με τόξο

γι' άλλη μια μου φορά δε σιωπώ, με τους τρίτους τη ζωή μου μοιράζομαι

κι είσαι εσύ η τρύπα στον τοίχο, στην καρδιά μου, στο πάτωμα, στη μέση του δάσους, στο
κέντρο της θάλασσας, στο δεξί μου το στήθος, στο αριστερό σου αυτί, στο πλευρό

κι όλο τρύπες ανοίγουμε μα δεν μπαίνει θεός

      Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, Θράκα, 2022