όταν ξεκινάς να ανεβαίνεις τον όλυμπο από τη μεριά της θάλασσας, υπάρχει ένα σημείο που το
μαγνητικό πεδίο τραβάει το αμάξι σου προς τα πίσω, ή έτσι λέει ο μύθος. προσωπικά δεν μπορώ
να εγγυηθώ για το τι πραγματικά συμβαίνει, διότι όσες φορές κι αν το είδα με τα μάτια μου, ποτέ
δεν μπόρεσα να εμπιστευτώ τον οδηγό

αντιφλεγμωνώδη
μετά τη λήψη τους το ωμέγα ξεπρήζεται σε όμικρον
έτσι αποκαθίσταται η ορθογραφία

όταν διαλύεις τα γόνατα κανείς δεν σε προειδοποιεί εκεί ξανά να μην πέσεις. κι όπως το λάμδα
στο γάμα του λυγίσματος επανδρώνεται θεαματικά, σε κάθε μου πόνο σε κοιτάζω κι αρθρώνω
άλφα μακρόχρονο

η ώρα είναι περασμένη κι η μέρα είναι κυριακή. έχω εξαντλήσει όλες μου τις πιθανότητες για την
κλήρωση των οκτώ κι όλο νιώθω πως πέφτω. για να απαλύνω την πτώση δοκιμάζω όλες τις
πιθανές εκδοχές

μετασχηματίζομαι και κοίτα με που 'μαι μεγάλη, μικρή, μωβ, ροζ, γαλάζια θάλασσα, εικοσιοκτώ
χρονών και πάλι όμως δεν βρίσκω τρόπο να περάσω την πόρτα για να φτάσω κοντά σου

οι μορφές στους τοίχους
τ’ αδειανά μπουκάλια μου φωνάζουν:

δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα απ' τα γόνατα

      Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, Θράκα, 2022