η κυρία από την Αλβανία ερχότανε πρωί κι έφευγε βράδυ ή μερικές φορές απόγευμα, όταν
προλάβαιναν να την αλλάξουν

άπλωνε μάρκες σε βραδιές λέσχης χαρτοπαικτικής. η γιαγιά ήξερε λίγη ξερή και αρκετή αγωνία,
δεν έπινε ποτέ και της άρεσαν τα άσος μαλακό

άνοια είπαν.

μπαίνει στο σπίτι με μια σακούλα ψώνια κι ακούει τη μάνα της να μιλάει αλβανικά. σκέφτεται
πως ίσως όσο μεγαλώνεις, πέρα από το να γίνεσαι επικίνδυνος, ρουφάς σαν σφουγγάρι. κι όσο
ξεχνάς τόσο πιο πολύ θυμάσαι, κάνεις χώρο για νέες λέξεις, νέους φίλους, νέα πράγματα.
φθίνουν οι αντιστάσεις. πιάνει τη γυναίκα από το χέρι, την τραβάει στην κουζίνα, την κοιτάει με
βλέμμα θολωμένο.

αυτή κοκκινίζει κι εξηγεί πως η μάνα της όταν ήτανε μικρή, στο νεροχώρι, είχε έρωτα μεγάλο ένα
παραπαίδι αλβανό

δυο καλοκαίρια λέγανε να φύγουνε μαζί, τον τρίτο νεκρός
στο ελληνοαλβανικό.

σαν τ' άκουσε αυτά, δεν είπε λέξη
κυρίως επειδή το σπίτι ήταν σχετικά μικρό

      Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, Θράκα, 2022