Πρώτα η αίσθησή μου πάλλονταν
ανάμεσα σε δυο λευκές κορυφογραμμές
που ωστόσο ήταν χαμηλές,
σαν χώρες ολλανδικές του κάτω κόσμου·
όλα γινόντουσαν κατά πολύ μικρότερα:
τα ηλιοβασιλέματα και τα φεγγάρια
και μια αγαπημένη μου φωτογραφία
που έχασε τα χρώματά της,
αφήνοντας ξωπίσω της μονάχα
κάτι από του Χρόνου το κυανό.
Άλλη εποχή από την παιδική ηλικία δεν είχα·
ανήθικα παιχνίδια όμως είχα πολλά:
να καίω τζιτζίκια ή να τα καρφώνω στο ξύλο,
να πηγαίνω στον κήπο και να χέζομαι πάνω μου,
να φαντάζομαι ότι εγώ είμ’ αυτός
που θα σώσει τον άμοιρο τούτο κόσμο.
Δεν είχα μάθει ακόμη τη χαώδη αριθμητική,
ήθελα ωστόσο να ζήσω μια μέρα σαν του πατέρα,
να δείξω στον κόσμο ότι ξέρω τα πειράματα,
αυτά που κάνουνε το κατσικίσιο γάλα καφετί,
αυτά που κάνουν τη μητέρα εγκυμονούσα.

      Δέκα μήνες αυταρέσκειας, Θράκα, 2024