Κανείς δεν μ’ έμαθε ποτέ να τραγουδώ.
Στεκόμουν κάποτε στο παράθυρο
μισή γυμνή μισή ντυμένη το λευκό παντελόνι
στο στήθος μου ανάσαινε η θάλασσα
και βαθιά μέσα στα μάτια συννέφιαζε ο ουρανός.
Αλλά δεν είχα τραγούδι να τραγουδήσω.
Πολλές φορές μάλιστα σκεφτόμουν τους ναύτες
που βρίσκαν νερό κατ’ απ’ το σπίτι μου
ή ακόμα τα χελιδόνια
που δεν ήξερες αν ερχόντουσαν
ή αν φεύγαν επιτέλους για τον Νότο.
Κανείς δεν μ’ έμαθε να τραγουδώ.
Ωστόσο κάποτε θυμάμαι τη μητέρα μου
την γυναίκα που με θήλαζε με ευλάβεια
να μου μιλάει και να μου λέει:
εσύ θα γίνεις τραγουδίστρια.
Κι έτσι λοιπόν ονειρευόμουν το αύριο.
Μα το αύριο αυτό δεν ήρθε.
Είναι φορές που ξέρω
η μουσική με επέλεξε για βουβή τενόρο
κι άλλες που πιστεύω
πως ο θάνατος θα με βρει μουγκρίζοντας.

      Δέκα μήνες αυταρέσκειας, Θράκα, 2024