Μονάχα κάτι αγκωνάρια του σπιτιού

έστεκαν όρθια

κι ένα τοιχίο πίσω μισογκρεμισμένο

να ακουμπούν την πλάτη τα φαντάσματα τις νύχτες

να ξαποσταίνουν απ' του χρόνου τον παραδαρμό.

Αν έκανες για λίγο ησυχία

για λίγο την ανάσα σου αν κρατούσες

στον σβέρκο θα 'νιωθες ανατριχίλα.

Θ' άκουγες τις αχνές συνομιλίες

θ' άγγιζες τις σιωπές.

Σχήματα και σκιές θα διέκρινες

ανθρώπων

που κάποτε εκεί μέσα κατοικούσαν χαρές

μικρές αναζητώντας στην τεράστια νύχτα.

Ωραίο οικόπεδο, γωνιακό, μου είπες.

Εμείς οι δυο αμέσως φάνηκε

ήμασταν δίχως μέλλον.

      Αμείλικτο νερό, Οι εκδόσεις των φίλων, 2019