Μα όταν κάποιος σου μιλά με τρόμους, φωνές χαμένων

σε απαίσια σπήλαια και βάλτους—

εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εννοεί, ποιό

διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπόγειο του, τι δαγκωτά

φιλιά και φόνους, νύχτα υπόκωφη, που σιωπηλά τη διασχίζουν

αμαξοστοιχίες (συσκοτισμένες με βαριά παραπετάσματα,

και στους τροχούς πανιά ή βαμπάκι), τι άνομες επιθυμίες,

λύσσα, ψιθύρους, ουρλιαχτά, βεγγαλικά σε λάκκους πολιούχων,

εκδικητές να τον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται, ποιόν

κλέφτη, τέλος, σε βαθύ κοιτώνα χάλκινο, πνιγμένον στα λινά

και κλαίει—

και να τον συμπαθείς, προπάντων να τον συμπαθείς,

αγαπητέ Αρθούρε ή Αλφόνσε.

      Ιστορίες για τα βαθιά, Κέδρος, 1983