Λαχταρώντας πρόσκληση απρόσμενη, μάρτυρας άγνωστου αντρόγυνου

στο βασίλειο της Κυριακής. Ποντίκια κανόνισαν φόρεμα αστροστόλιστο

δανεικό και εκείνα τα γοβάκια τα ταλαίπωρα απ’ των χρόνων τις αφηγήσεις.

Έριξα πατσουλί στα μάτια και περίμενα μέσα σε συνθετικά εσώρουχα ξένα,

περίμενα μέσα σε οχλαγωγία ερμαφρόδιτη, περίμενα την κολοκύθα να έρθει

να με πάρει, περίμενα τη Μαρίκα τη νεραϊδοπαρμένη αστερόσκονη από τον

μπούστο της να βγάλει, το βρέφος όνειρο σε παλικάρι παραμύθι να θρέψει.

Και περίμενα. Ωσότου ελάλησε κώδων ευλάλιστος όχι δώδεκα μα τρεις και

ως ντελάλης ηλεκτρικός ουρλιάζοντας στα τύμπανα εδήλωσε πως τα παλικάρια

είναι της φακής και τα παραμυθένια όνειρα των παιδιών θα παραμείνουν.

      Η κρεμμυδαποθήκη, Βακχικόν, 2020