I

Όταν με το καλό
φτάσαμε στην απέναντι ακτή
λευκές πέτρες
μας περίμεναν
μια εκκλησιά ζωγραφισμένη
στο βράχο

δεν ήταν εύκολο να πάρουμε
αυτό που μας έστειλαν
να βρούμε
νοσταλγήσαμε το νερό
απομείναμε στην ξεγνοιασιά του
με την αρμύρα
να μας γδέρνει την πλάτη

δεν ήταν εύκολο –
«Oh God,
Protect me from what I want»
– μα προσπαθήσαμε

μια βάρκα γράφει στο νερό
τη γραμμή του Ποσειδώνα

ο πόλεμος συνεχίζεται

ΙΙ

Στο Αμμούδι της Οίας, ξαφνικά
το ηλιοβασίλεμα
όταν ο μπάτης γύριζε σε γαρμπή
«είναι παράξενο σημάδι» είπε κάποιος
«υπάρχει κίνδυνος οι άντρες που ‘χουν
βγει
να δυσκολευτούν να γυρίσουν
μέσα στη νύχτα»
ανέβηκες τρέχοντας στην κορυφή του Άη Λιά
ο ίσκιος τρεμόπαιξε
στο ανέβασμά σου

φάνηκε η μάνα σου
«πού είσαι Μαρία», είπε
«ανησύχησα»
«ένα να στρώσουμε»
«ήρθε κι ο Αντώνης να σε δει»

σου ήρθε στο νου
η ιστορία του Χριστού
που γέμισε τα δίχτυα με ψάρια

III

Σαν ήρθε η ώρα να γεννηθεί η Αθηνά
ο Δίας άρχισε να υποφέρει από
πονοκεφάλους
που την αιτία τους δεν γνώριζε [...]

Όταν οι πονοκέφαλοι έγιναν αβάσταχτοι
άνοιξε το κεφάλι του
και ξεχύθηκαν οι σκέψεις του στη θάλασσα
σαν μαύρες πέτρες
κρυστάλλινες μαύρες πέτρες
από λάβα, θειάφι και μάργα

Χρόνια πολλά βασανιστήκαμε
– τότε που το παρελθόν μας ήτανε ζεστό
φωτιά ξερνούσε ο δράκος απ’ τα σωθικά του
μια καταστροφή κυκλώπεια, σχεδόν μυθική
κρυμμένη σήμερα κάτω απ’ το νερό

«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας»

βαδίζουμε τώρα πάνω στις σταθερές
μαύρες πέτρες

ήρθαμε στο νησί για ν’ αναμετρηθούμε με το παρελθόν μας
και τις σκέψεις μας γι’ αυτό

«Από πού θ’ αρχίσει η αφήγησή σας;»

Το αεράκι παρασέρνει έναν σκοπό

      Μετείκασμα, Θράκα, 2024