της Μάνιας Μεζίτη (από την εκδήλωση "Ποιήματα και μήλα" τον Φεβρουάριο του 2017 στο βιβλιοπωλείο "Επί λέξει")

Στα ποιήματα που ακολουθούν θα συναντήσουμε πολλές φορές το μήλο να μιμείται το γυναικείο σώμα, να συμβολίζει τον πόθο, την επιθυμία, τον πειρασμό. Να παραπέμπει στο προπατορικό αμάρτημα, όπως και στον κήπο των εσπερίδων. Θα το δούμε ακόμη ν' απλώνεται μπροστά μας με τη μορφή του μέλλοντος ή του παρελθόντος, να ανασυνθέτει τον χρόνο. Κάπου θα μας μιλήσει σαν παιδική ανάμνηση, αλλού σαν ώριμο ενήλικο μήλο. Σε κάποια ποιήματα δεν θα συμβολίζει τίποτα, θα είναι απλώς το μήλο της κυριολεξίας. Αλλά θα το βρούμε και σαν μήλο της ανατομίας που επικάθεται στο λαιμό πατέρα και γιου εμποδίζοντας τη συνομιλία τους. Ή σαν ανταλλακτικό αγαθό που εξαγοράζει την ευτυχία. Αλλού, θα είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Μαγκρίτ, ένα περιττό μήλο στο κεφάλι. Ή απλώς θα συμβολίζει τον επιθυμητό στόχο. Θα βρούμε ακόμη το μισοδαγκωμένο μήλο σαν αυτόν που φεύγει πρόωρα, καθώς και το μήλο της σιωπής στο γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. Αλλού θα συναντήσουμε άγουρα μήλα σαν λόγια που πικραίνουν και ξινόμηλα - αναποδιές. Επίσης, θα δούμε το μήλο ως πενιχρή αμοιβή του ποιητή, καθώς και την ομορφιά της μηλιάς να είναι αξιότερη της μάθησης. Αλλά θα βρούμε και το περίφημο μήλο του Νεύτωνα στον Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης μαζί με τα σκόρπια μήλα της μοναξιάς και το ψύχραιμο μήλο της νύχτας. Το μήλο ως ζητούμενο τη δικής μας φωνής στη δημιουργία, αλλά και ως δημιούργημά μας.

 

1. Δήμητρα Αγγέλου, από τη συλλογή Χέρια Παλίρροιας

Θα με τρακάρουν φίλοι στο
δρόμο
Με τα χέρια τους πληθυντικά
Από παιδιά και μηλιές
Να κάνω βόλτα
Περιφέροντας σ' ένα καροτσάκι
Ένα κάρβουνο

Το μισοφαγωμένο σου μήλο

 

2. Αχιλλέας Κατσαρός, από τη συλλογή Η χειρουργική των έσω ουρανών

Κάτι από θέρος

Ν' αρμενίσει ο Φλεβάρης σιγά σιγά την αγάπη
σταγόνες να μην έχει η βροχή.
Θέλω να βρέχει μήλα.
Να μας μιλάνε οι νεκροί με
τα προπατορικά αμαρτήματα.

 

3. Ανδρέας Κεντζός, από τη συλλογή σαραντατέσσερα

Έγινε το κάλεσμα
«Ας κάνει ένα βήμα μπροστά όποιος θέλει»
ακούστηκε μια φωνή
Ακίνητοι ο Άνδρας και η Γυναίκα
Καλού κακού έκαναν τους πεθαμένους
Το μήλο είχε την ωριμότητα -έπεσε

 

4. Χάρις Κοντού

Της καρδιάς, του ζωτικού οργάνου [πρώτη δημοσίευση: Andro.gr]

Στομάτινο το τριαντάφυλλο των πλευρών σου
Σαν να!
Ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου
των μήλων και των αχλαδιών
Το κυκλωτό του κήπου μας
αυτό το αεικίνητο μπαλονάκι που έχεις στο κορμί
Που ρουφάει τις αμμοβολές,
τους κόκκους, τα σωλήνια
Που έρχεται απ' την Πλησίβιτσα, τα Ιωάννινα,
τα πλαστικά λουλούδια
Που επιπλέει
και τρέμει να μη μαραθεί
Κι όλοι οι νερότοποι,
όλες οι κυματίσιες ορδές
των "endless" τραπεζομάντηλων
εύχονται να πιουν απ' το χυμουδάκι του
Το ξεραμένο χυμουδάκι από κάτω μας

 

5. Μαρίκα Συμεωνίδου [αδημοσίευτο]

Μίλα

Εκεί γύρω στα 20
Πατρινά καρναβάλια
Έμπνευση
Μηχανή του χρόνου
Εκδρομές
Μήλα άγουρα
Μήλα κατακόκκινα
Ξινόμηλα
Που δάγκωσα
Και δάκρυσα
Για όλα αυτά που έγιναν στραβά στον ίσιο δρόμο
Κι εγώ
γι' αυτό το λόγο
έγινα ποιητής.
Έγινα;

 

6. Νίκος Φιλντίσης [αδημοσίευτο]

με στήνεις στο στίχο
στα εικοσιτέσσερα βήματα
απάνω στο κεφάλι μου
ώρες πολλές ισορροπώ
ένα αμίλητο μήλο

το βράδυ γίνεσαι γυναίκα
ο ακριβώς απέναντι τοξότης
με τέχνη κάμπτεις κάθε χορδή
ευαισθησίας

χαμογελάς ή
δείχνεις δόντια;

κλείνεις το μάτι
ή σημαδεύεις ;

παύση
ανάσα
άρξατε πυρ

όλο αστοχείς
όλο με βρίσκεις

 

7. Μαρία Κουλούρη [αδημοσίευτο]

Εδώδιμη

Η σταθερότητα της φύσης νίκησε
Καταλαβαίνω τώρα
Ο άνθρωπος έχει μόνο μια ζωή
Και αυτό φτάνει
Αρκεί άλλη μια μέρα στον κήπο σου
Τα φύλλα με τυλίγουν
Κυρίως όμως οι σπόροι
Όταν σε κόβω στα δύο
Μισή στα δόντια μου
Και η υπόλοιπη στο πιάτο
Σε φαντάζομαι γυναίκα
Να μοιράζεις μήλα
Κι ήρθα από μακριά
Μ' όλη την πείνα του δρόμου

 

8. Παυλίνα Παμπούδη από τη συλλογή Ιστορία μιας ώρας, σε πτυσσόμενο χρόνο

παρεμβολή / χρονικός προσδιορισμός

Τέσσερις Ιουνίου,
λόγου χάρη
Κι άσημο έτος.
Αρχίζεις με την ημερομηνία
Και τελειώνεις
Τελειώνοντας ο χρόνος σου.
Κόβεται ο χρόνος σαν μήλο
Κι έχεις αμαρτήσει. Το κομμάτι
Με το σκουλήκι, για το παιδί.
Που υπήρξε σχεδόν Παντοδύναμο.

 

9. Ασημίνα Ξηρογιάννη [αδημοσίευτο]

Περιμένοντας το ποίημα 

                     ''Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή''
                                                      Μάτση Χατζηλαζάρου

Χάθηκε από καιρό η μουσική των λέξεων
και τώρα πρέπει να διασχίσεις το τοπίο στη σιωπή.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Αφέσου λοιπόν και απόλαυσε
το ασπρόμαυρο μιας νεκρής φύσης.
Μόνο μην μπεις στον πειρασμό να φας το μήλο.
Μόνο μην κάνεις το μαύρο ή το άσπρο τρόπο ζωής.
Απλά στάσου και κοίτα τον πίνακα
μισοκλείνοντας τα μάτια.
Εναρμονίσου-έστω για μια στιγμή- με το ανείπωτο.
Και ετοιμάσου για το ποίημα που πλησιάζει.
Ακούς τα βήματά του;

 

10. Δανάη Σιώζιου, από τη συλλογή Χρήσιμα παιδικά παιχνίδια

Του οριζόντιου κλάματος

εμφανίζονται όλες τους όταν βρέχει δυνατά

Πρώτη έρχεται εκείνη που κρατάει τα βαφτιστικά
και τα παπούτσια που με χτυπήσανε παρανυ-
φάκι τα σέρνει μ' ένα λουράκι πάνω στην άσφαλ-
το να υποφέρουνε.

Ακολουθεί αυτή που γνωρίζει τα πρόσωπα απ'
όλες μου τις ηλικίες και αποφεύγει να με κοιτά
στα μάτια, κουβαλάει όλα τα άλμπουμ με τα ψέ-
ματα που λένε οι φωτογραφίες.

Υπάρχει εκείνη που κουρεύεται μαζί μου στον κα-
θρέφτη κι εκείνη που εξαγοράστηκε μ' ένα μήλο.
Σταδιακά θα εμφανιστούν

η δυνατοπόδαρη
η λειποπρόσωπη,
η χωματοσκεπασμένη,
η απαλοματούσα,
η χλωρόκαρδη,
η πικροφέρουσα,
η φωτοκόπτουσα,
η σκοταδοφρονεμένη.

Τελευταία που δεν προλαβαίνει ποτέ φαίνεται
από μακριά η αδερφή μου η δακρυολάμπουσα,
με το περιδέραιο από τις πέτρες των ματιών της
στο λαιμό. Όμορφες γυναίκες, αγέρωχες, γδικητι-
κά υποταγμένες και όλες βρεφοκρατούσες.

Φοράω το βραχίολι μου και μπαίνω στο κάδρο.

 

11. Δημήτρης Δημητριάδης [αδημοσίευτο]

Δεν ακούγεται τίποτα.

Μόνον ο ήχος από τα σώματα
που κρέμονται στους φανοστάτες.

Το στόμα φραγμένο με πανί
λίγες σταγόνες πετρέλαιο
κι ένας αναπτήρας
λαμπάδες ασύμμετρες
στέλνουν τον καπνό τους
στους άδειους τάφους που έχω στον κήπο.

Τα σκυλιά που φυλάνε τους νεκρούς σώπασαν
μετρώ αντίστροφα για την δική μου σειρά
χωρίς να βιάζομαι.

Πρόλαβα να μας ενώσω
αγέννητοι κι οι δύο μέσα στον χαλασμό
έραψα τα χείλη μας στο χώμα
τ' όνομά μας έγραψα πάνω στην πέτρα
ανορθόγραφα
δεν θα μας αγγίξει ο χρόνος
κανένας όχλος δεν θα μας χωρίσει.

Το στήθος γεμάτο πυρίτιδα.

Πότισα τις μηλιές;

 

12. Αλέξιος Μάινας, από τη συλλογή Το ξυράφι του Όκαμ

                                  (09.45) Η γραμματική ως φυσιολογία

Το μελάνι ρέει σε σβόλους σαν υδράργυρος.
Το βλέμμα ρίχνεται στο παράθυρο, καδράρει την ύπαρξη.
Ο ήλιος μοιράζεται παντού σαν φεϊγβολάν.
(Τίποτα πρωτόλειο, τίποτα λευκό.
Ό,τι και να πεις είναι τσιτάτο.)

Θυμάμαι κάποιους συλλογισμούς που μου φαίνονταν οργανικοί.
Μια αντίληψη έξω απ' την έναρθρη παράταξη
-χωρίς προτασιακούς σπονδύλους-
σαν να σκεφτόταν το σώμα με το κυκλοφορικό.
Ροή κατάλληλη για να συνεχίσω έναν μικρό κατάλογο αιτημάτων
απ΄ την ελευθερία της βούλησης. (Εισαγωγή)

Ό,τι έχει ειπωθεί είναι δικαιολογία. Οι πράξεις
τ' ομολόγησαν ήδη.
Σαν να μου δίνουν 50ευρώ την ημέρα να γράφω.
Δε ζει κανείς δωρεάν.
Το κόψιμο ενός μήλου σ' ένα ποίημα σίγουρα
δεν είναι απαγορευμένο
αλλά δε χορταίνει κιόλας. (Κυρίως θέμα)

(Και το κλου)
Θα μεταφέρω κι ορισμένες παράκαιρες ή άστοχες διαπιστώσεις
ελαφρώς τροποποιημένες.
Ό,τι σωθεί ας μην είναι απλή κατάθεση
αλλά πραγματικό θεώρημα της ψυχοκίνησης.
Μια εισβολή της καρδιολογίας στη μελέτη των ρόμβων.
Και τι έγινε αν τα ονομάσουν στίχους;
Δεν ενδιαφέρουν ούτε έπαινοι
ούτε ακατανοησίες και ποδοκροτήσεις.
Υπάρχει η αυτόφωτη ανάγκη –
έξω από αυτήν η τέχνη
δεν αξίζει ούτε για δίφραγκο.

 

13. Όλγα Παπακώστα, από τη συλλογή Όχι ακόμη Κάρμεν

Snow White

Ωραία τα παραμύθια, ωραία τα ψέματα. Παραδείγματος
χάριν η μητέρα: πετάει το έψιλον, παίρνει ένα γιώτα,
κατεβάζει τον τόνο στη λήγουσα. Παραμένει μητέρα παρ' όλα
αυτά. Μια φορά κι έναν καιρό τρυπήθηκε το δάχτυλό της και
τρεις σταγόνες αίμα κύλησαν στο χιόνι. Εκείνη τη στιγμή
ακριβώς οραματίστηκε εμένα. Μια κόρη με δέρμα λευκό και
λοιπά και λοιπά. Μια Χιονάτη.
Πρόσεξε καλά τι λες, μητέρα. Πρόσεξε καλά τι εύχεσαι.
Εννοείται πως δεν ήταν μάγισσα. Το περίφημο μαγικό
καθρεφτάκι της ήμουν εγώ. Η βελτιωμένη έκδοση της Αυτής
Μεγαλειότητος. Προσπάθησε να με σκοτώσει. Ζήτησε την
καρδιά μου. Της διέφυγε προφανώς πως ήταν ήδη δική της.
Την σκεφτόμουν καθώς έπαιζα τη νοικοκυρά στο σπιτάκι των
νάνων – και συνέχιζα βλακωδώς να την αγαπώ. Τα παιδιά,
ως γνωστόν, συγχωρούν στους γονείς τους τα πάντα. Οι
αστείες μεταμφιέσεις της ποτέ δεν με γέλασαν. Ήξερα ποια
ήταν αυτή που μου χτυπούσε την πόρτα. Πρώτα ο στενός
κορσές, μετά η φαρμακωμένη χτένα, το άγουρο μήλο που μου
στάθηκε στο λαιμό.
Α, ήμουν ήδη νεκρή πολύ πριν ξαπλώσω στο γυάλινο φέρετρο.
Δεν ξέρω ποια διαστροφή εξασφάλισε και σε μένα έναν
Πρίγκιπα. Στο γάμο μου την στένευαν τα παπούτσια της,
αλλά χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως. Νόμιζε ότι κάποιος θεός
θα την βραβεύσει.

 

14. Χάρης Ιωσήφ, από τη συλλογή άγναφα ράκη

Χαϊκού

Το μήλο μου δες
Κάτω από τη μηλιά
Μαζεύει μήλα

 

15. Χάρης Βλαβιανός, από τη συλλογή Διακοπές στην πραγματικότητα

Νεκρή φύση με μήλα και κάστανα

Τραγούδησέ μου ένα lied του Σούμπερτ,
το Tranenregen ή το Der Lindenbaum,
γεμάτο στοιχειωμένα δάση και αιμοβόρα ξωτικά
που καταδιώκουν μέσα στη βροχερή νύχτα
τους επικηρυγμένους εραστές.
Ακούμπησε τα δάχτυλα απαλά πάνω στα πλήκτρα
και τραγούδησέ μου το πιο θλιμμένο lied.
Κάλεσε τον δύσμοιρο Φρανς
να κάτσει πλάι μας στη φωτιά.
Κι αν τύχει και πέσεις πάνω στη λέξη Herz
φρόντισε η φωνή σου να ραγίσει στη σωστή νότα:
φαντάσου ότι είμαστε δυο ρομαντικές ψυχές
που ζούνε γύρω στα χίλια οκτακόσια είκοσι επτά
κι ότι ένας από τους δυο μας πάσχει
απὸ μία ανείπωτη, ανίατη ασθένεια.
Κανείς δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει το σθένος μας.
Την απερίγραπτη ομορφιά μας.

 

16. Σάντι Βασιλείου [αδημοσίευτο]

Το μήλο

Στα καλά του καθουμένου
Μετατράπηκες σε φίδι
Έφαγες όλα τα ποντίκια
Που μου κρατούσαν συντροφιά

Ακόνιζες έπειτα τα κόκκαλά μου
Τους μάθαινες να κόβουν από μέσα προς τα έξω
Και κάθε βράδυ
Φύτρωνα στο πάτωμα κατακόκκινο το μήλο
Που δε μου πρόσφερες
Και με έτρωγα
Έτσι κι αλλιώς βρισκόμουν ήδη τόσο χαμηλά
Που δεν μπορούσα πλέον να εκπέσω

Έζησα σ' αυτή την νύχτα μέχρι που το μήλο
Σάπισε στο λαιμό της Χιονάτης

Κανένας πρίγκιπας δεν ήρθε ποτέ

 

17. Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, από τη συλλογή Ανεκπλήρωτοι φόβοι

Οικογενειακή γιορτή

Ήταν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι
η μάνα μου, ο πατέρας, ο Φραντς κι εγώ.
Ο πατέρας μού έτρωγε το χέρι
κι εγώ με το άλλο ανακάτευα το μυαλό μου,
ψάχνοντας να βρω το κουτάλι που είχε πέσει μέσα.
Η μάνα,
μοναδική γυναίκα πια στον κόσμο,
κρατούσε την ομπρέλα για να μην πέφτουν
οι βόμβες στα κεφάλια μας.
Κι ο Φραντς στη μέση του τραπεζιού
περίμενε τον πατέρα μας να τελειώσει μαζί μου.
Ο Φραντς
πάνω στη μεγάλη ασημένια πιατέλα
μ' ένα μήλο στο στόμα.

 

18. Πέτρος Στεφανέας, από τη συλλογή Σημείων στιγμιότυπα

Ερωτικό

Αποκαλυπτική η ατμόσφαιρα
Το πρόβλημα έχει εκεί τη βάση του
Η λύση αναρωτιέσαι αν υπάρχει στον τόπο σου
Σαν οικονομική συναλλαγή μεθυσμένων
Λαχταριστό το μέσα σου
Κάποιος είναι σίγουρο τ' ονειρεύεται
Όλα άρχισαν δι' αλληλογραφίας
Τα πράσινα μήλα ανταλλάσσονταν με κόκκινα βερίκοκα
Σαν τηλεφωνική συνδιάλεξη μεθυσμένων

 

19. Δημήτρης Π. Κρανιώτης [αδημοσίευτο]

Αλφαβητάρι

Έχασα το αλφαβητάρι
της πρώτης δημοτικού
και τώρα
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα ένα μήλο
γέρασα από αναμνήσεις
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας "like"
σε τετράστιχα ημερολογίου.

 

20. Νίκος Ερηνάκης [αδημοσίευτο]

Ακόμα βαφτιζόμαστε

Μέρες καλοκαιριού του δύο χιλιάδες οκτώ
Έναν αιώνα μετά·
Ακόμα χωρίς δουλειά

Από το Dalston στο Jericho
Και πάλι πίσω
Μια στη Βαλτετσίου
Και μια γύρω απ' την Αθηνάς

Ανάνθιστος φοράω πάλι μαύρα
Κι αφήνω γένια

Σας συναντώ ξανά·
Επιχειρούμε το θαύμα
Στο ασυνεχές
Ανακαλύπτουμε ουλές

Με δίκαιους φόβους
Σε αυθαίρετους καιρούς και τόπους

Ανάμεσα στον ήλιο και σε μια ανοιχτή φλέβα

Το μέλλον είχε άλλα σχέδια για μας

Βαφτιζόμαστε
Στις μηλιές της παιδικής μας ηλικίας
Και στις νεραντζιές που ανθίζουν
Στους δρόμους του κέντρου

Κι όπως δεν ήταν το πριν γιορτή
Δεν είναι και το τώρα απόγνωση

Ό,τι κόσμος ήταν,
Κόσμος παραμένει

 

21. Αλεξάνδρα Πλαστήρα [αδημοσίευτο]

Στη μέση

Ώστε το αφήνω γι' απόψε
θα το 'γραφα αν μπορούσα
θα σου' δινα ζωή αν δεν ήταν
τόσο μοιραίο το σώμα
πιο ακραίο απ' όλες τις λέξεις
-Και κάνω μια βόλτα
επί τόπου- τρώω κι ένα μήλο
προς τιμή του παραδείσου
Υπήρχε χώμα απ' την αρχή
ό,τι κι αν λένε

 

22. Κωνσταντίνα Κορρυβάντη

Βαρύτητα [πρώτη δημοσίευση: Θράκα]

Το πιάτο μου γεμάτο
φρεσκοκομμένα δαμάσκηνα.

Μα εγώ προτιμώ στον λαιμό σου
αυτό το κίτρινο μήλο του φθινοπώρου.

Το περιμένω να πέσει
να κοπεί στα δύο
να μας χορτάσει.

 

23. Χαρίλαος Νικολαΐδης [αδημοσίευτο]

συμβάν 

Ο πλανήτης έπεσε από το δέντρο
σαν ώριμο, καλοσχηματισμένο, μήλο.

Ήμουν από κάτω,
με βρήκε στο κεφάλι.

Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον δαγκώσω.

 

24. Γιώργος Βέης, από τη συλλογή Βλέπω

Η εφήμερη ωραιότητα της μηλιάς μετά την καταιγίδα

Τι κείμενο!
Συνομιλεί με τα παιδιά των αγροτών
μια διακήρυξη σθένους
δένδρο τιμιότερο των βιβλίων.
Δέξου με.

 

25. Παυλίνα Μάρβιν [πρώτη δημοσίευση: Books Journal]

Η τηλεφωνική, οικογένεια

Μπήκα στο μπάνιο τάχα μου για λίγο·
πέρασαν, για να βγω, τέσσερις ώρες.
Όρθια στο ντους. Ποιος ξέρει σε ποιες χώρες
βρισκόμουνα. Αδύνατον να φύγω.
Βγήκα κατόπιν σαν βρεγμένη γάτα.

Άλουστη. Και με πονεμένα μέλη.
Ήθελα πια να φάω φρούτα με μέλι,
να ξεχαστώ, να πλύνω και τα πιάτα.

Δεν με ενέπνευσε το μήλο που έπιασα στα χέρια μου.
Σήκωσα το τηλέφωνο να πάρω τον αυτόν,
κι άκουσα τη φωνή της: είναι σκάρτος, άφησ' τον

―μαμά μου που ενσύρματη έκανες τη ζωή σου,
κι οι κόρες σου ούτε θα ρωτήσουν
πόσα χρόνια είσαι στο ακουστικό.

 

26. Γιάννης Δούκας, από τη συλλογή Το σύνδρομο Σταντάλ

Το λαϊκό προσκύνημα

Ακούγεται κλαρίνο που γητεύει
την κόμπρα μέρα, ακούγεται του κράχτη
το κάλεσμα και του σαλού το άχτι
που ξέσπασε. Την έγνοια τους ξεκλέβει

κουβέντα που τυλίγει την ανάγκη
με τσίχλες και γυμνές φωτογραφίες
κυριλλικές, σε δρόμους και πλατείες.
Το λαϊκό προσκύνημα, οι πάγκοι

οι κούκλες κι οι προθήκες, ρόδια, μήλα,
χρυσόψαρο, χελώνα, καναρίνι
και μια συκωταριά που θ' απομείνει
αζήτητη, παραλλαγή κι αρβύλα:

εδώ, μ' αγοραστές και μ' αγοραίους,
το σώμα θα σταθεί του Περικλέους.

 

27. Μαίρη Κλιγκάτση, από τη συλλογή Πλευρικά

[το μήλο του Αδάμ]

Σε κάθε γιο που γένναγε χάριζε κι από 'να ασημένιο
μήλο. Του το κρεμούσε με λεπτή κλωστή απ' το λαι-
μό. Κι έπειτα εξηγούσε:
Να η φωνή σου, και να η διαφορά μας και να η
Απόσταση που μας χωρίζει, αλλά για στάσου λίγο
εκεί, λίγο στο δέντρο αυτό ακούμπησε να σας τρα-
βήξω μια φωτογραφία.
Νόμιζε η Γυναίκα πως αυτό εκεί το φίδι, αυτό
που πάντρεψε Άντρα και πειρασμό, αυτό θα γιάνει
και το σπλάχνο της.
Κι έπειτα χτύπαε την κοιλιά, άλλον γιο να μη γεν-
νήσει. Άλλη αμαρτία να μη δει, αφού οι παλιοί ξέ-
ρουν καλά και λένε πως το μήλο κάτω απ' τη μηλιά
του πάντα πέφτει.

 

28. Μαρία Λαινά, από τη συλλογή Ρόδινος φόβος

[ Ο εχθρός του ποιητή]

Κατεβαίνω σιγά
γελάω ξαφνικά, χωρίς να το θέλω
πάντα γελάω
μπαίνω αριστερά, στην άδεια κουζίνα
ανοίγω το τετράφυλλο παράθυρο προς την ανατολή
κάθομαι στο τραπέζι με τα σκόρπια μήλα
ξεχνιέμαι μονάχη.

Μονάχη χαίρομαι τις ώρες της αυγής.

 

29. Γιάννης Στίγκας, από τη συλλογή Ισόπαλο Τραύμα

Ποίημα που στο τέλος μου φάνηκε σαν σπονδή
             (και γι' αυτό του διέφυγα)

                                                μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

«Κάτι,
κάτι
κάτι χρωστάω στον Λειβαδίτη» σκεφτόμουνα

και τότε
έστριψε το μαχαίρι στον ύπνο μου
«κοίτα» μου λέει «αγόρι μου
άμα το αίμα δεν ήταν κόκκινο
θα κάναμε άλλη δουλειά»

«Ωραία» του λέω «και τώρα ποιος θα σφουγγαρίσει;»

«εγώ σφουγγάρισα όλη την κόλαση» μου λέει
«και λίγος σεβασμός δεν βλάπτει στον πατέρα σου»

«Αχά είναι τρελός
έτσι εξηγούνται όλα
αλλά η τρέλα είναι κληρονομική» σκέφτηκα
κι έντρομος έτρεξα
στο γενεαλογικό μου δέντρο
να ρίξω όλα του τα άγουρα
κι όλα τα χτυπημένα μήλα

«Ωραία» μου λέει
«τώρα βρες το δικό σου και κόψ' το στα δύο
το μισό κλότσησέ το στον άνεμο
τ' άλλο μισό φα 'το»

«Αρνούμαι» του λέω
«εγώ έπεσα απ' αλλού
είναι αδύνατον μία μηλιά

αδύνατον να βγάζει κίτρα»

 

30. Νάνα Παπαδάκη [αδημοσίευτο]

σκάλισε με μικρές δαγκωματιές
το πρόσωπο του θεού
στο μήλο
το ένα του μάτι τραγανό
τρύπιο το άλλο, μαύρο
το 'στρεψε σαν τη γη
και το κατάπιε

ας φύγουμε από μόνοι μας
δεν είναι αυτή η γεύση του ανθρώπου, είπε

εκείνη τύλιξε το φίδι γύρω απ' το λαιμό
μα πριν το πρώτο βήμα
ο άντρας ρίζωσε
χέρια κλαδιά στον άνεμο

τώρα που έγινες δέντρο και καρπός
ας πάμε όπου θες
ας γίνει το θέλημά σου, είπε.

 

31. Δημήτρης Πέτρου, από τη συλλογή Α΄ Παθολογική

Γενεαλογία, Μέρος Δεύτερο

Ο Μαξίμ Γκόρκι
γέρνει στον ώμο μου
-είναι η ώρα που τα καραβάνια αφήνουν την πόλη-
ο Γκόρκι
κλαίει σαν το παιδί για την αδικία
η μέρα είναι το τσακισμένο κοτσάνι ενός οπωροπώλη
ύστερα γίνεται λουκούμι τριαντάφυλλο
σβησμένη οθόνη
-θα συναντηθούμε άλλωστε
στη σιωπηλή πλευρά του δρόμου,
ήσυχοι και υποψιασμένοι-
ο Γκόρκι κλαίει
το παιδί κλαίει
η νύχτα πιο πίσω καθαρίζει το μήλο της.

 

32. Γιώργος Αλισάνογλου [αδημοσίευτο]

Κατά τον Νεύτωνα, η επίδραση της βαρύτητας
θα πρέπει να εκτείνεται και σε μεγάλες αποστάσεις
Τώρα που έχτισα το σπίτι μου κοντά στα σύννεφα,
κάθε που ρίχνω το μήλο στη γη, εκείνη μου το επιστρέφει
Έτσι, η Γη έλκει το μήλο, όπως το μήλο έλκει τη Γη
Αιώνιες, δισεπίλυτες υποθέσεις

 

33. Σωκράτης Καμπουρόπουλος [αδημοσίευτο]

[ Ερωτικό ]

μήλο των εσπερίδων
το τέλος
του πόθου σου

34. Μαρία Τοπάλη, από τη συλλογή Λονδίνο και άλλα ποιήματα

Tate Modern

Οι επιμελητές του οίκου έχουν προσχωρήσει
στο αυτονόητο της διάκρισης: από εδώ το σώμα, το γυμνό,
η δράση· από εκεί η ιστορία, η κοινωνία,
η μνήμη. Κατά συνέπεια,

τα μικρά ποταμόπλοια που διασχίζουν
τη μεταβιομηχανική κομψότητα του Τάμεση από-
τυπωμένα στο βλέμμα των επισκεπτών που τα
ατενίζουν από ένα μπαλκόνι,-έκπληξη της Tate Modern-

είναι ιστορία. Το σώμα όμως της κοπέλας που
φωτογραφίζει τη σκηνή, ιδίως αν του αφαιρέσεις
τα ρούχα, είναι ένα μήλο στο καφάσι του υπαίθριου
οπωροπώλη που απλώνει τα φρούτα του

στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου Holborn (μανάβικα
στο κέντρο του Λονδίνου δεν υπάρχουν,
ούτε φούρνοι. Οι εκατοντάδες δίποδες καθετότητες,
κοστουμαρισμένες σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι και του μπλε
προσκρούουν με κάποια φόρα στα παιδικά καρότσια, που
κυλούν επίσης στα πεζοδρόμια του κέντρου και, με την
αναμενόμενη ευελιξία, αναφωνούν έκπληκτες "pardon!"

 

35. Βασίλης Αμανατίδης, από τη συλλογή μ_otherpoem: μόνο λόγος

[ευαδάμ]

Κάθε που φιδοσέρνομαι γύρω απ' τη μητέρα, εκείνος
τελευταία διόλου δεν με αποκρούει – επαυξάνει. Quirk
και quirk, αδιάκοπα της λέω· μα πάντα αυτού παρόντος.
Εφόσον αδυνατεί ο πατέρας, με τα κουϊρκίσματά μου εγώ
στραγγαλίζω αντ' αυτού την προαιώνια σεμνότητά του,
ροκανίζοντας μες στο λαρύγγι μου και το μήλον του Αδάμ μας.
Ότι στο λαιμό μου κάθεται δεν έχει σημασία.
Είναι κοινό, δικό μας, εξ αδιαιρέτου μήλο.
Τούτο εδόθη –λες– από Αδάμ, όχι από Εύα.
(Η Εύα θα τ' αρνήθηκε, ο Αδάμ από ντροπή θα το κατάπιε,
μήπως για να εξαφανίσει και τεκμήρια της απόρριψης.
Σαν όγκος έκπτωτος η απόρριψη στρογγυλοκάθισε έκτοτε
στο κέντρο της μιλιάς μας.)
Η Εύα βέβαια παρέμεινε Θεός κάπου ξέχωρα. Ε, απουσία όφεως.
Μέσα στο παντοδύναμόν της άδυτον: μια Παναγία Τριάδα.[1]

[1] (Μα άντρας τότε, ο άντρας όμως, ω, άντρας τι είναι;)

 

36. Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος, από τη συλλογή  K- On   

 

Το μήλο που θα φτάσεις