του Δημήτρη Π.Κρανιώτη (εφημ.Σύγχρονη Έκφραση αρ. φύλ.1, Αθήνα 22/12/2013)
Poetry Τherapy (Θεραπεία Μέσω Ποίησης) είναι η συνειδητή και εσκεμμένη χρήση της ποίησης με στόχο την θεραπεία. Πρόκειται για μια διαδικασία αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην προσωπικότητα του αναγνώστη και στο ποιητικό κείμενο. Η ποίηση, ως μια καλλιτεχνική έκφραση ευέλικτη, πυκνή και αφαιρετική, συχνά συμβολική και μεταφορική, αποτελεί ένα δραστικό θεραπευτικό εργαλείο.
Με τον όρο Poetry Τherapy (Θεραπεία Μέσω Ποίησης) εννοούμε την θεραπευτική προσέγγιση που χρησιμοποιεί την ποίηση προκειμένου να βελτιώσει τη φυσική, νοητική και συναισθηματική υγεία των ατόμων ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής ομάδας. Στηρίζεται στην πεποίθηση ότι βοηθά στην ανάδυση ενδόμυχων σκέψεων, στην επίλυση συγκρούσεων, στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων, στη μείωση των επιπέδων άγχους, στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της προσωπικής ανάπτυξης του ατόμου.
Στη Θεραπεία Μέσω Ποίησης τα άτομα χρησιμοποιούν την ποίηση για να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να επιλύσουν προβλήματα και να συνεχίσουν με μεγαλύτερη αυτογνωσία την προσωπική τους πορεία. Η αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ποίημα και στον αναγνώστη συμβάλλει στην προαγωγή της συναισθηματικής υγείας και μπορεί να δράσει αγχολυτικά, προληπτικά και θεραπευτικά, τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά.
Η ενασχόληση μέσω της ποίησης με τη γλώσσα βοηθά ιδιαίτερα στην κοινωνικοποίηση του ατόμου, καθώς οδηγούμαστε στις πηγές της δικής μας έκφρασης και δημιουργικότητας, μέσω του ποιητικού λόγου, ενός λόγου καθολικού και οικουμενικού, που ταυτίζεται και συνδέεται με το εδώ και το τώρα.
Κατά τη Θεραπεία Μέσω Ποίησης, το ποίημα αναδομείται και ανασυντίθεται, έχοντας γίνει η πρώτη ύλη για μια σωματική, συναισθηματική και αισθητική διαδικασία, βοηθώντας μας να ανασύρουμε μνήμες, αισθήσεις και συμπεριφορές. Ένα ποίημα μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για την ανάσυρση μιας μνήμης, ενός τραυματικού γεγονότος, ενός αγαπημένου ή απεχθούς προσώπου.
Η ποίηση, με τη συμπύκνωση και την αφαίρεση που μας προσφέρει, εξυπηρετεί την έκφραση και την επικοινωνία, συνδέοντας το καθολικό και το οικουμενικό με το ατομικό. Η ποίηση μας οδηγεί σε μια γνώση του εαυτού μας, καθώς μπορούμε να πούμε ότι δομικά ένα ποίημα αποτελεί το μοντέλο για την οργάνωση του εαυτού μας.
Όπως από τις ετερόκλητες και συγκρουόμενες λέξεις δημιουργείται ένα ποίημα με ρυθμό και συνοχή, με τον ίδιο τρόπο από τη σύγκλιση των ενστίκτων μας δημιουργείται ένας εαυτός συμπαγής και ολοκληρωμένος. Η «συμπυκνωμένη» ποιητική γλώσσα, πλήρης σε εικόνες και νοήματα, αντιπροσωπεύει τις αντιφάσεις και τα παράδοξα της ύπαρξής μας και απελευθερώνοντας τη δύναμη της εικόνας, της μεταφοράς και του ρυθμού, μας βοηθάει να ανακαλύψουμε και να εκφράσουμε τη βαθύτερη αλήθεια μας.
Στη Θεραπεία Μέσω Ποίησης δεν κρίνονται τα άτομα με βάση την ποιητική τους κλίση, αλλά ενδιαφέρει περισσότερο η διαδικασία και η επαφή του ατόμου με την προσωπική του δημιουργική πλευρά. Αξιοποιείται η μεταμορφωτική δύναμη που μπορούν να έχουν οι λέξεις και η γραπτή έκφραση, η οποία λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για τη συνάντηση με τον εαυτό μας και την προσωπική μας εξέλιξη.