Ψάχνω Αργοναύτες ν’ αρμενίζουν
πάνω σε τσόφλια από καρύδι
κι όταν τους τρώγω έναν έναν
να φέγγει μέσα μου η Κολχίδα
και της μνήμης το άγριο δέρας.

Ψάχνω μια αυλή που να βαραίνει
το ατίθασο κεφάλι μου
να ‘χει πορτούλα σιδερένια
τοίχο από πέτρα
και το κλειδί στραβό
και ξεδοντιάρικο.

Ψάχνω τη δίδυμη αδερφή μου
για ν’ ανταλλάξουμε ζωές.
Έτσι κανείς δε θα με δει
όταν θα φεύγω απ’ τον φεγγίτη
για να δεθώ τον μαύρο ίσκιο μου.

     Έτσι είναι τα πουλιά, Γαβριηλίδης, 2015