«Αλήθεια Στάνλεϋ,
κινήθηκε;

μέχρι προχθές αυτός ο ψίθυρος δεν σάλευε
κούφιο από μέσα φάσμα»

– χρόνια νωρίτερα
είχαμε ρίξει σε δοκιμαστικό σωλήνα
Ιαπετούς και ύψη, που λιλιπούτειος
εντός φιάλης άγγελος κρατιόταν
απ’ έναν κόκκινο ιστό – προσμέναμε

να δικαιώσει ουρανό, μα αυτός
μετεωριζότανε σε σταθερή σιωπή
κουρδίζοντας ολόγυρα τετραγκαθιές και σκλήθρες·

κι όσο κι αν θέλαμε το πείραμα να βγει
συμβαίνει που καμιά φορά
ο ουρανός σκάει στα χέρια σου

και τότε είναι που χαλάζι
πέφτουν τ’ ανάλεκτα στα πεζοδρόμια
θούρια ξενύχτια, άφαντοι μώλωπες
άνεργα ρήματα – βουβά·

«έλα όμως, Στάνλεϋ
           σώπασε πια –
ησύχασε
και μην ενθουσιάζεσαι
έχουμε πολλή ακόμα
γλώσσα να διανύσουμε

μέχρι να βγούμε στην κραυγή»

      Μικρό και γήινο, Πανοπτικόν, 2022