Τον είδα πώς τεντώθηκε σαν κουρελοβασιλιάς
μ’ ένα σπασμένο Γκι στα δόντια
πέτρες του ήλιου αναπηδούσανε
πάνω στο σώμα

καμιά διατάραξη έκτοτε κοινού σκοταδισμού·
απ’ τα παπούτσια του και μόνο
θα διαπίστωνες – πως είχε επιστρέψει
απ’ το μεγάλο Τίποτα

τα γάντια του
είχανε στραγγαλίσει ολόκληρη Βοστόνη
– χωρίς να σώζεται αποτύπωμα –

πιο πάνω απ’ το παντελόνι του
κανένα σύννεφο να συμπληρώνει

μόλις ένα πουκάμισο
κι αυτό γεμάτο Τροία

κλειστό ως τον γιακά·
για ένα κουμπί, που λες,
γλυτώσαμε κι οι δυο τα χελιδόνια
φαινόταν εξάλλου

κι από το διάστικτό του φράκο
– πόσες και πόσες
Βαλκυρίες είχε αναθρέψει

(και όμως ήμουν βέβαιος
πως αν απόψε σηκωνόταν
θ’ άκουγα τα οστά
να παίζουνε φλογέρα με τη σάρκα)

καλέ μου κύριε
– θέλω να πω

θα ζύγωνε τρωτή η αφθαρσία
που όμοια με σας
κάθε μου κύτταρο το ντύνει η απελπισία·

και για αυτό
και μόνο για αυτό

     σας βγάζω το καπέλο

      Μικρό και γήινο, Πανοπτικόν, 2022