Το γκάζι μιλά καλύτερα απ ’τη σιωπή ή τους ανθρώπους

Αλέξης Τραϊανός

Αυτοί οι δυο σαν χώρες όμορες δεν είναι;
– μα πώς αλλιώς να περιγράψω
τέτοια συγκέντρωση απομάκρυνσης
σε τόσα λίγα εκατοστά;

(εκείνος μπήκε στο δωμάτιο
κι εκείνη κοίταξε αλλού
εκείνη έπαψε να περιμένει
κι εκείνος κοίταξε αλλού
μόνο κάτι παλιόσπιρτα επιμένουν
– οι μέρες είναι μετρημένες –
στον πέρα κόσμο αυτό τ’ ονομάζουν
αριθμητική των πυροτεχνουργών
κι αυτές τις ερυθρές κουκκίδες:
συλλυπητήρια στον εφιάλτη

σα να μην έκλαψε ποτέ
στον ώμο του εκείνη
σα να μην έπεσε ποτέ
στα πόδια της εκείνος
κι έτσι σταμάτησαν να περιμένουν·

τράβηξε ένα τσιγάρο
κι έκλεισε τα μάτια
κι αυτή η μυρωδιά γκαζιού
τι παραμιλητό θεέ μου –
θερίζει την ατμόσφαιρα·
κούνησε το σπιρτόκουτο
– περίπου έγραφε τεμάχια σαράντα –
στο περίπου γνώριζε
δέκα πάνω-δέκα κάτω
οι μέρες, λέω, μετρημένες
δεν ανταλλάξανε σιωπή)

όμως τα βλέμματά τους
θα ξανάρθουν
όπως οι διάπυρες σημαίες
στο τελευταίο σύνορο της ήττας

ω είμαι σίγουρος – πως θα ξανάρθουν

αρκεί ν’ ανάβουνε τα σπίρτα

      Μικρό και γήινο, Πανοπτικόν, 2022