Δεν γράφω για τον συγκινησιακὸ απόηχο του μεγάλου βιώμα-

τος ούτε για τη λέξη που αυτονομείται και υπερβαίνει τον κό-

σμο. Γράφω για τη Λίτσα, που κοιμάται με τις άηχες πατούσες

στο αριστερό μου χέρι. Και συνεχίζω για να μην ξυπνήσει. Γρά-

φω για τη μικρή σιωπή της.

       Πεζή οχούμενη, Κίχλη, 2018