Στον Θ. Γ.

«Αθηνά», δωμάτιο 31.
Εκείνο το πρωί φόρεσα το καλύτερο πουκάμισό μου.
Είχα πολύ άγχος.
Βλέπεις ήταν μια σημαντική μέρα που χρόνια περίμενα.

Περπατώ δίπλα στις κολόνες στο χρώμα του κεχριμπαριού.
Τ’ όνειρο γίνεται πραγματικότητα;
Αλέξανδρε, είναι αλήθεια;
Είμαι εδώ;
Οι αισθήσεις μου, η μνήμη μου, συγχέονται.

Ο Μερσώ απέναντί μου.
Με κοιτάζει αποπροσωποποιημένος.
Ψελλίζει... νομίζω:
«Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χθες, δεν ξέρω.
Τώρα δες τι θα κάνεις με τον πατέρα».

Βρέχει.
Στέκομαι κάτω από ένα υπόστεγο.
Ίσως το συνειδητοποιήσω τριάντα δύο χρόνια μετά
γράφοντας την πρώτη μου αφιέρωση
στον αγαπημένο μου Ρομαίν

κρατώντας στα χέρια μου ένα βιβλίο
με παράξενο φως.

      Άρρηκτες φρυκτωρίες, Ιωλκός, 2023