Βρέχει,
το βιβλίο που μού 'στειλες τρύπιο
και το νερό ραντίζει τα μάτια μου.
Πώς να βρω το δρόμο να 'ρθω κοντά σου
με τόση ομίχλη που σκύβει κι αγκαλιάζει
όλη την πόλη;
Θα ξεχαστώ εδώ,
φίδι που γλιστρά στο νοτισμένο χώμα.
Κάθε μέρα που περνά όλο και πιο πολλοί
Έλληνες ξεχνιούνται μέσα στο σκοτάδι της Ιστορίας.

  Ο δράκος του μεσημεριού, Ύψιλον, 1983