Πόσο λαχτάρησα κι εγώ την ευθεία και το φως,
τις αιθρίες του κόσμου,
αλλά να που πήρα λάθος λεωφορείο
και ξύπνησα ξανά μέσα στο στόμα σας
δοκιμάζοντας πάλι τα ίδια δηλητήρια,
ξερνώντας μια γλώσσα ανήμπορη του κερατά,
ξεχνώντας έναν ολόκληρο πολιτισμό, φιμωμένο,
έρμαιο δυο-τριών τυφλών.

  Ο δράκος του μεσημεριού, Ύψιλον, 1983