Τον Απρίλιο στις άκρες του δρόμου,
εκεί που σταματάει το χώμα κι αρχίζει το κράσπεδο,
φυτρώνει πυκνό χαμομήλι.
Σκύβει αργά κι αφήνει κάτω την πάνινη τσάντα·
ανοίγει τα αρθριτικά του δάκτυλα
και μαζεύει κάμποσο.
Πιο πέρα ένα τσούρμο παιδιά
παίζουν κυνηγητό. Τρέχουν και φωνάζουν.
Το ένα πέφτει πάνω στ’ άλλο, ξεκαρδίζονται.
Ένα ζευγάρι διασχίζει τον δρόμο.
Εκείνη γέρνει το κεφάλι της στον ώμο του,
εκείνος την αγκαλιάζει.
Το κοντό σκυλάκι της κυρίας,
με λουρί από κείνα τα πτυσσόμενα,
ξεθαρρεύει μέχρι το κουλουριασμένο σώμα του.
Σηκώνεται αργά·
η κυρία τού γνέφει απολογητικά.
Με το ένα χέρι πια ελεύθερο
κάνει όλες τις κινήσεις μεθοδικά:
βάζει την εφημερίδα μέσα στην τσάντα,
βρίσκει τα κλειδιά,
ισιώνει το βαμβακερό καπέλο του,
οδεύει προς το σπίτι.
Κλείνει την πόρτα πίσω του,
ακουμπάει την τσάντα στην καρέκλα,
βγάζει το σακάκι του.
Πλησιάζει το χέρι στο αυτί του.
Αποσυνδέει το ακουστικό και το τοποθετεί
στη θήκη του.
Είναι αργά πια.

Όλοι οι μεγάλοι πειρασμοί συνθλίβονται
μέσα σε μια-δυο αραχνοΰφαντες αναμνήσεις.
Η αργή αναπνοή,
η γεύση που χάνεται,
η ιδιωτική ησυχία
και το χαμομήλι δίπλα στον νεροχύτη
είναι
ό,τι απομένουν·

αν είσαι τυχερός.

      Κρύο γάλα, Συρτάρι, 2023