Ο κόσμος γύρω μου είναι φτιαγμένος από δυο·
όπως ακριβώς και τα πράσινα δυο ανθρωπάκια
στα φανάρια της Μαδρίτης.

Όλα μοιάζουν να λένε «γρήγορα βρες το άλλο μισό,
είσαι μόνος, είσαι μόνη».
Ο κάθε άνθρωπος όμως που ήρθε δίπλα μου, έφυγε·
κι έπειτα ο επόμενος.

Όταν εσύ χαϊδεύεις τα πόδια μου με αργές κινήσεις τελετουργικές,
με τα χέρια σου να καίνε, αφήνοντας το στόμα σου μισάνοιχτο
να κάνει μικρές συσπάσεις,
ξέρεις πώς νιώθω;
(Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι ο φόβος του άλλου.)

Εχθές το βράδυ ονειρεύτηκα μια γυναίκα.
Ήταν έγκυος και γεννούσε.
Αμέσως μετά έμενε πάλι έγκυος και πάλι γεννούσε.
Έκανε αμέτρητα παιδιά, για να μην μείνει το σώμα της μόνο του.

Πέθανε ένα καλοκαίρι από σηψαιμία.
Τριγύρω της έπεφταν ώριμα σύκα.
Άνοιγαν στη μέση.

     Κρύο γάλα, Συρτάρι, 2023