στον Γιάννη Κοντό

Έτσι όπως μπαίνουν όλοι τους
αξύριστοι στην ποίηση
να βόσκουν τα σκοτάδια τους
και καρδαμώνει η συμφορά
το λίγο λίγο τρώει τα θεμέλια
εγώ κορνάρω βέβαια
Τον Όμηρο τον κάνανε
χιλιάδες ξοφλημένα σύννεφα

έχω μεγάλη δυσκολία να χρυσώσω την πνοή

ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ

                     δηλαδή το κασκόλ σου

μαγκωμένο γερά

                    στα γρανάζια της πόλης

για να σ' έχουμε εδώ
με ξενύχτια

          κι ό,τι άλλο αιχμηρό

να ανοίγουμε τρύπες στο γέλιο σου

και να παίρνουμε

                         ολόχρυσες τζούρες

   Ισόπαλο τραύμα, Κέδρος, 2009