Λευκός ο Πύργος μα η ατμόσφαιρα θλιμμένη

μελισσολόι τα τρεχαντήρια στο καρνάγιο

έψαχνα χρόνια στον βορρά για να ’βρω άγιο

βρήκα του έρωτα σκηνή να επιμένει

ωραία κοπέλα με κατάξανθο στεφάνι

και μου πυρώνει τον καημό μέσα στα στήθια

βουτώντας στα μαλλιά βαθιά το πυροφάνι

με χόρταινε ψαριές τα παραμύθια

κι ήθελα τόσον τόσο ναν την έχω

να κυλιστούμε από αγάπη στ’ άγρια χώματα

την έχασα στον στίχ’ όμως κατέχω

λείπει το βλέμμα της που προσκυνάν τα χρώματα

τα χείλια πλέκουν το λοξό χαμόγελό της

την Τσιμισκή διασχίζουνε ζευγάρια

σκοτείνιασαν τις λέξεις τα παζάρια

απόκληρος τρυπώνω στο μυαλό της

κι όταν κοιμίζει το κορμί της στο κρεββάτι

και αναχαράζει αναδεύοντας το στρώμα

στο ποίημα μη μου ζητάς να κλείσω μάτι

ούτε να φράξω την πανσέληνο στο στόμα!

         Από τη συλλογή Μίτος αιφνίδιος η μοναξιά, Γαβριηλίδης, 2016

         Χώμα με χώμα η μάχη, Επιλεγμένα ποιήματα (1985-2018), Ρώμη, 2019